burza

[Gosława]

spójrz kochanie
brzozy świecą jak latarnie przy ścieżce
jedna obok drugiej w równym rzędzie
zielonymi liśćmi szeleszczą
cichutko

nieopodal złoci się zboże
żółte kłosy jak u panny sploty
okalają hektary na Borku
jasny pocisk przeszywa niebo
zagrzmiało

twarz w piegach jak gdyby ktoś
rozrzucił drobinki bursztynu
na jasnej cerze majaczą promienie
tylko ten szum i żar złotych słońc
od południa

ostrość widzenia
jak w soczewce odbijają natrętność
much
ze skrawków wzruszeń budujemy pomost
nieuchronnie prowadzący na skraj lasu
po miłość

 

 

Edytowane 11 godzin temu przez Gosława (wyświetl historię edycji)

[Amber]

@Gosława  Tajemnica lasu i brzozy szczególnie zimą hipnotyzują przechodnia. Klimatyczny wiersz. Pozdrawiam serdecznie :)

[Gosława]

@Amber brzozy i wierzby to moje ukochane drzewa 

Chociaż moje nazwisko od Olszy pochodzi

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

[Simon Tracy]

@Gosława Wiersz zupełnie inny od tych do których przyzwyczaiłaś, a zarazem im tożsamy. Pięknem i naturalizmem

[hania kluseczka]

@Gosława ze zwykłych, powszednich rzeczy, spraw (nawet z uboju:) potrafisz zrobić dzieło sztuki :) 

[Dariusz Sokołowski]

Czytam bez trzeciej, pozdrawiam.