Dzieci, którym odebrano głos.

[Whisper of loves rain]

Niech ten wiersz będzie wrzaskiem na ścianach ciszy,
Niech gniew i potępienie w słowach płoną jak pożar,
Dzieci nie są własnością, nie cyfrową zdobyczą,
Niech świat zobaczy kłamstwo, nim zgaśnie każdy ich dar.

 

Ciała w klatkach ekranów, dusze jak szkło,
Każdy gest prześwietlony, każdy szept oceniony,
Bezbronność w cybernetycznym piekle, bez tchu,
A ci, co patrzą, milczą, czasem sami uwikłani.

 

Klik, wysłany strach, rozrywa niewinność,
Szantaż i groźby jak dym oplatają serca,
Zdjęcia i filmy stają się narzędziem zniewolenia,
Każda chwila ucieczki kosztuje młode życie.

 

Niech te wersy będą biczem na sumienia oprawców,
Niech każdy szept w ciemności odbije się echem gniewu,
Niech każdy, kto patrzy w ekran, poczuje wstrząs,
Że dzieci to nie obiekt, a dusza w płonącym niebie.

 

Ostatecznie — niech świat nie zamknie oczu,
Niech ból, krzyk i wstyd w poezji wybrzmią prawdziwie,
Bo każdy niewinny stracony przez cyfrowe mroki,
To nasze wspólne wstydliwe, nieprzebaczone życie.

[Deonix_]

Cześć, 

widzę, że poruszasz istotny temat, trudny, rzadko poruszany. 

I chwała Ci za to :) 

 

Jednakże, pod względem literackim Twój tekst mnie nie przekonuje. 

Za dużo w nim patosu i krzyku, mówisz do czytelnika, ale nie nakreślasz obrazu, rzucasz hasłami. 

Sporo tu wyliczeń i powtórzeń. Sorry, ale moim zdaniem to nie jest dobrze napisane, być może pod wpływem chwili, z potrzeby serca i emocji tu pełno, ale takich wciskanych na siłę. Nie ma tu miejsca nawet na oddech, a co dopiero na refleksję, na poruszenie, głębię, odczuwanie somatyczne.

 

Osobiście dałabym się temu wierszowi jeszcze wyleżeć w szufladzie, albo napisałabym nowy, inny, choć również poruszający tę tematykę, bo to są sprawy naprawdę ważne, warte zauważenia i opisania. I serio doceniam to, że o tym piszesz... Ale styl, język, forma - nie odpowiadają mi. 

 

Tyle ode mnie, mam nadzieję, że Cię nie uraziłam :) 

 

Deo