Gorzków część dziewiąta

[Robert Witold Gorzkowski]

 

 

Patrz ostatnia w życiu ciemna noc jaśnieje
w zwykłych śmiertelnikach wzbudza ukojenie
i przez zgasłe oczy w tajemnej godzinie
wraca na cmentarze darń z grobu odwinie.

Duchy rozproszone nad skrzydłami niesie
Anioł co w świętości ludzkie zwidy wskrzesza
nad płonącym światem w szaty proch ubiera
i świecą się na nim jak boskie stygmaty.

Patrzę z góry świta w głąb duszy spoglądam
pamiątki przeszłości palą wszystko tłumnie
oby już nie myśleć łzami nie zalewać
wieńców nie zawieszać w grobowej kolumnie.

Mikołaj z Gorzkowa ród swój ustanowił
Jachnie siostrze swojej majętność zapisał
aby dzieci z Paszka i związku drugiego
dziedziczność na wieki w Dominium objęli.

Potomstwo to dało zalążek rodzinie
Gorzkowskich sukcesji dom herbu Tarnawa
funkcje przyjmowali na lubelskiej ziemi
i dostojnie liczne dzierżyli urzędy.

Jan z siostrą Elżbietą mieli Wielopole
które po nieboszczyku Żółkiewskim dostała
później ród ten wydał hetmana sławnego
miarą swej wielkości Moskwę okupował.

 

 

 

 

 

[Migrena]

@Robert Witold Gorzkowski

 

piszę z czasowego rozpędu a Twój wiersz wymaga kontemplacyjnego zamyślenia.

 

wrócę sobie.

 

Twoj utwór mistrzowsko splata eschatologiczne ukojenie z historycznym zakotwiczeniem rodu Gorzkowskich.

 

przemijanie staje się tutaj  bramą do wyższej formy bytu, podczas gdy pamięc o dziedzictwie i herbie Tarnawa triumfuje nad osobistą chęcią zapomnienia.

 

stanowi trwałą kolumnę w nurcie czasu.

 

 

 

tyle o Twoim pieknym wierszu.

 

ale tak bardzo brakuje tutaj dzisiaj Anny !!!

 

smutno.

 

 

[Marek.zak1]

Fajnie, że odnalazłeś tak dalekie korzenie a teraz w poetyckiej formie o nich piszesz. . W mojej rodzinie jest pasjonat, ale dotarł tylko po początków XIX wieku jednej z gałęzi mojego dziadka w Galicji. Inna, babci,  Zdrojewskich herbu Junosza to bardzo liczna rodzina, rozprzestrzeniona w całej Polsce. Druga babcia z kolei z domu Szwoch, to gałąź kaszubska, z której jej brat, Franciszek Szwoch był znanym i cenionym malarzem marynistą i nie tylko a jego "kaszubski" obraz jest w posiadaniu mojej rodziny. 

Pozdrawiam. 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

[huzarc]

@Robert Witold Gorzkowski Ten wiersz  ma w sobie coś bardzo wzruszającego i staroświeckiego, ale w dobrym sensie. Jakby na jednym oddechu próbował objąć i śmierć, i duszę, i pamięć, i herb w starym herbarzu, a tym samym wrócić do mitu utraconego świata Sarmacji. Została z nas wyrwana, czujemy pustkę po czymś czego dokładnie nie rozumiemy, ale staramy się to sobie wyjaśniać, zapełniać, często po lini współczesnych pęknięć i pojmowania historii. 

Edytowane 1 godzinę temu przez huzarc (wyświetl historię edycji)

[Berenika97]

@Robert Witold Gorzkowski

To piękny, kontemplacyjny wiersz o śmierci, pamięci i dziedzictwie rodowym. Przypomina o przemijalności, ale jednocześnie o ciągłości rodu.

Przejście od medytacji o śmierci do genealogii Gorzkowskich jest świetne – jakbyś chciał powiedzieć, że pamięć rodowa jest odpowiedzią na nicość, sposobem na pokonanie „ostatniej ciemnej nocy". Wspomniane urzędy i zasługi staje się czymś  ważnym - przeciw zapomnieniu,  a nawiązanie do Żółkiewskiego i „Moskwy okupowanej" nadaje tekstowi wymiar nie tylko rodzinny, ale i narodowy – ród wpisuje się w wielką historię. Niezwykły tekst, który wymaga uważnej lektury. Pozdrawiam serdecznie. 

[Waldemar_Talar_Talar]

Witaj - wiersz wart zapamiętania - 

                                                                 Pzdr.