Z wnętrza ciszy

[A.Between]

W ocenie twoich oczu
szybują uczucia,
jakby wichry nosiły je
wzdłuż brzegów zmarznietych mórz.
Mgła szczerzy kły —
noc wpełza między żebra.

 

Ty córko zaniedbanych świtów,
wleczesz przez dzień swoje ciało
jak wilgotny płaszcz,
ciężki od niewypowiedzianych pragnień.
Zapomniana przez dłonie,
które dawno wyschły z czułości,
nie czujesz już własnego ognia —
tylko dym błąkający się pod skórą.

 

Byłaś niegdyś burzą:
dzikim pulsem bioder,
rosą na kościach świata,
szumem lata w otwartych oknach.
Teraz to imię grzęźnie w ciszy,
jakby noc je  trzymała w pazurach
od zbyt wielu zim.

 

Każdy krok niesie w niej echo:
puste pokoje serca
pchane przez przeciągi wspomnień;
każde lustro odwraca wzrok,
bo tracisz blask,
który niegdyś roztapiał mrok.

 

Lecz we wnętrzu — w zakamarkach,
do których nie dociera żaden dzień —
kisi się jeszcze iskra,
zawzięta jak korzeń
trzymający się czarnej ziemi.
Iskra, która nie słucha rozkładu
ani  lodowatej oceny.

 

Może więc, jeśli spojrzysz inaczej,

rozchylisz w niej noc jak skorupę orzecha,
i pozwolisz, by z popiołów
wypłynęło jej prawdziwe ciało —
kobiece, ciężkie od światła,
dzikie jak świt po burzy,
gdy świat drży,
bo przypomniał sobie, że żyje.

 

[Gosława]

Znakomity wiersz 

O kobietach takich jak ja które z wiekiem przygasają i tracą swoją wewnętrzną moc 

Super napisane 

Gratuluję talentu 

[A.Between]

@Gosława jeśli wiersz poruszy choćby jedno serce i ktoś poczuje jakby go sam napisał .

Dla autora , dla mnie to ogromny sukces.

Pozdrawiam.