tam, gdzie powietrze pamięta

[P.Mgieł]

tam, gdzie powietrze pamięta
kroki, których już nikt nie stawia,
świat rozsuwa się jak zasłona
i wpuszcza odrobinę ciemności,
żeby dzień nie zapomniał,
jak smakuje głębia

czas stoi tam na jednej nodze
jak ptak w połowie myśli,
a każda myśl
jest powolnym, ciężkim skrzydłem
unoszącym się nad milczeniem

wśród gałęzi
przechodzą przez siebie cienie,
jakby szukały wspólnego kształtu
dla dwóch niespójnych godzin

i tylko serce
zawieszone na cienkiej nici zdziwienia
bije w rytmie,
którego nie da się zapisać —
bo każda nuta
jest próbą zrozumienia
czegoś większego niż światło

[Gosława]

Nie wiem dlaczego Twój wiersz przypomniał mi obraz "Miękkich zegarów  Salvadora Dali

[Wiechu J. K.]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

@P.Mgieł Niełatwe to zadanie, ale próbować warto. Pozdrawiam :)

[Berenika97]

@P.Mgieł

To piękny, melancholijny wiersz o przemijalności i tajemnicy istnienia. Ma w sobie coś z filozoficznej medytacji, ale wyrażonej bardzo zmysłowo, przez obrazy. Każdy obraz oddaje tę chwilę między – między dniem a nocą, między myślą a jej wypowiedzeniem, między tym co było a tym co jest. Wers "świat rozsuwa się jak zasłona i wpuszcza odrobinę ciemności, żeby dzień nie zapomniał, jak smakuje głębia" – to wspaniałe odwrócenie. Ciemność nie jako coś groźnego, ale jako niezbędna głębia, pamięć, przeciwwaga dla powierzchowności światła. Jest w tym wierszu delikatność i powaga jednocześnie.

 

[Waldemar_Talar_Talar]

Witam - 

jest powolnym, ciężkim skrzydłem
unoszącym się nad milczeniem

wśród gałęzi - poetycko do brzmi - ciekawy wiersz - 

                                                                                                Pzdr.

[Natuskaa]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

"Kroki których już nikt nie stawia"... i człowiek staje się uważniejszy na kroki, które jeszcze ktoś stawia.

Ja biorę tylko pierwszą połowę Twojego wiersza, do słowa "milczeniem". Niesamowicie się komponuje z czymś, co akurat przerabiam.

 

Pozdrawiam :)