Maskarada Drapieżników

[Migrena]

 

 

 

Wypełzają z kabli,

oblepieni obietnicą,
jak pasożyty żerujące na świetle.
Nakładają głosy, skórki, avatary -
zmieniają kształt szybciej niż woda w rozbitej szklance.

Nie szukają przyjaźni.
Szukają naiwnych - kobiet i mężczyzn.
Wślizgują się w ufność jak nóż w bezbronną mgłę,
a potem rozgniatają cudzą wiarę w ludzi
jak owada, którego nawet nie zauważą pod stopą.

Każde ich „hej” jest sidłem,
każde „zaufaj” - lepką przynętą,
każdy uśmiech - martwym ekranem udającym ciepło.

Zasypiają na wyświetlaczach jak węże w ciasnych norach,
a gdy noc sprzyja największym braniom,
wyłażą szukać ciepłej krwi.

Ale noc ma granice.
A gdy pęka ich maska, zostaje tylko
bezwzględna, szara istota, co nie zna miłości - tylko żer.

I wtedy widać wszystko:
że to nie ludzie się przebierają,
lecz bestie przymierzają człowieczeństwo jak skradziony płaszcz.

A gdy maska spada,
ich oczy lśnią jak szkło połamanych luster,
w których nie odbija się człowiek - tylko potwór.

Wtedy wypełza z nich coś,
co wygląda jak człowiek odarty ze skóry -
sam mechanizm głodu, surowy i bezwstydny,
jakby świat istniał wyłącznie po to, by go karmić.

Pamiętaj:

sieć to pustynia po bitwie.
Kto leży spokojnie, ten już przegrywa,
bo drapieżnik zawsze podchodzi z tej strony, której nie pilnujesz -
a kiedy już podejdzie, zostawia po sobie nie krew,
lecz ciszę po kimś, kto zrozumiał prawdę o sekundę za późno.

 

 

 

 

 

 

Edytowane 8 minut temu przez Migrena (wyświetl historię edycji)

[huzarc]

@Migrena

To bardzo mocny, sugestywny tekst, który świetnie oddaje drapieżność i pasożytniczy, charakter współczesnego płaszcza człowieczeństwa. Nosimy go, zamiast skóry, przez niego odczuwamy. Nie uciekniemy, jak nie da się uciec od wirusów krążących w powietrzu. Pozostaje tylko adaptacja, wyszczepienie, albo życie na samotnej wyspie.