Divine Absence - Apocalypsis Ω

[Migrena]

 

 

Nie ma Boga przy nas.
A świat zapada się w sobie, jak płomień, który zjada własny cień.
Niebo pęka bez dźwięku - jakby ktoś wyrwał z niego struny, na których dawniej grało światło.

Chmury stoją nieruchomo, jakby czekały na odwołanie istnienia.

Cisza jest teraz jak trumna bez wieka: można w nią patrzeć, ale nic nie patrzy z powrotem.

Ziemia drży pod stopami jak ciało, które próbuje przypomnieć sobie, czym był oddech.
Miasta wyglądają jak szkice narysowane ręką, która zapomniała, czym jest światło.
Wznosimy katedry z ruin i burzymy je natychmiast, bo w tych ścianach nie mieszka już żaden oddech.
Materia oddycha inaczej niż my - jakby czekała na nasze ostatnie, nigdy niewypowiedziane wyznanie.

Dusza odsłonięta jak mięsień w zimnym blasku gwiazd,
a gwiazdy gasną w szeregu, jedna po drugiej -
nie jak ognie, ale jak oczy, które przestają nas rozpoznawać.
Wszechświat zwija się do punktu, który pamięta tylko Jego imię,
a ten punkt wisi w próżni jak rana, której nikt nigdy nie opatrzył.

A On…
jest,  ale cofnął się tak daleko,
że nawet pytania nie mają już odwagi Go szukać.
Może patrzy -  nie z dystansu, lecz zza zasłony ciemności,
którą sami utkaliśmy z własnych lęków.
Może milczy, byśmy zobaczyli, jak przerażające staje się dobro,
gdy nikt nie trzyma nas za rękę.

Idziemy dalej -
ostatni pielgrzymi nieba, które zapomniało otworzyć oczy.
Z sercami jak rdzenie umierających planet,
z myślami jak popiół, który nie umie opaść.
Szukamy dłoni, której nie ma, a która dotyka nas
czasem jak echo, które wraca wcześniej, niż zdąży zapaść cisza.

Boska nieobecność nie jest karą.
Jest nocą, która uczy, jak zapala się światło od środka -
światło, które nie spada z nieba,
ale rodzi się w ranach, w pyłach,
w ostatnim drżeniu głosu, który pyta: „Gdzie jesteś?”

A kiedy to pytanie przecina pustkę,
cisza pęka jak szyba uderzona sercem.
Echo wraca spóźnione, zmęczone,
jakby musiało przejść przez wszystkie zgaszone gwiazdy,
zanim dotknie naszych dłoni tym jednym, nikłym sygnałem:

drżeniem wewnątrz ciemności,
które nie mówi „Jestem”,
ale nie pozwala nam przestać wierzyć,
że ktoś jeszcze oddycha po drugiej stronie nicości -
i że to właśnie z tej nicości zacznie się nowe światło.

[violetta]

Krzykliwy tytuł:) 

[Migrena]

@violetta

 

bo problem bolesny :)

[violetta]

@Migrena że się podejmiesz, temat ważny, twoje bycie jest lekkością:)

[Migrena]

@violetta

niczym płatka róży, co Ci się z miłości wplótł we włosy :)

[violetta]

@Migrena ładnie powiedziane:)

[Berenika97]

@Migrena

Twój wiersz ma odwagę być w miejscu, gdzie niebo się zawala, i nie odwracać wzroku.

Boska nieobecności nie jest karą, ale nocą nauczającą nas zapalać światło od środka. To teologia negatywna zapisana językiem ran i popiołu.

Najbardziej porusza mnie w tym wierszu moment przełomu – kiedy cisza pęka „jak szyba uderzona sercem". Bo cały ten tekst zmierza właśnie tam - do punktu, gdzie pytanie „Gdzie jesteś?" staje się aktem stwórczym. Gdzie nicość nie jest końcem, ale miejscem, z którego może się narodzić nowe światło. A światło rodzi się w ranach, wiara w epoce nieobecności Boga jest trudniejsza, ale może właśnie dlatego – prawdziwsza. Dużo jest tu niezwykłych obrazów - one czynią ten tekst niesamowitym.  

[Migrena]

@Berenika97

 

zacząłem pisać pobudzony Twoim wierszem "absentia dei" (czy jakoś podobnie).

 

rozmyślałem nad nim i tak mnie jakoś naszło.

 

dzieki za inspirację !!!

 

Twoje wiersze ( te które piszesz ostatnio) mają w sobie generatory pobudzające we mnie fale mózgowe.

 

to sobie korzystam :)

 

dziękuję bardzo.