Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Scena 1 (i ostatnia):

Zupełna ciemność. Kadr jest czarny, tylko głosy słychać w oddali.

- Jesteś?

- Jestem...

- Gdzie jesteś...?

- Mickiewicz na mnie patrzy...

- Znowu tam?

- Tak...

- Co robisz?

- Czytam napis na cokole....

- Przecież znasz go na pamięć... Wiesz dokładnie, co tam jest napisane...

- Ale ja lubię...

- A co jeszcze robisz?

- Stoję...

- I nic więcej?

- No nie...

- Teraz odgarniasz kosmyk włosów za ucho...

- Skąd wiesz...

- Słyszałem szum powietrza...

- A teraz co robię?

- Masz zamknięte powieki...

- Dlaczego? Skąd wiesz...?

- Zawsze je zamykasz, gdy chcesz się skupić na czyichś słowach...

- Coś jeszcze?

- Musisz stać twarzą do słońca... Musi być ciepło...

- A to czemu?

- Bo gdy jest chłodno, albo stoisz w cieniu to oblizujesz wargi, by nie wyschły... A teraz tego nie robisz...

- Taki jesteś sprytny? To co mam na sobie...

- Pewnie białą koszulkę i ciasne dżinsy...

- Nieprawda....! Nie są wcale takie ciasne...

- (śmiech) A pod spodem masz błękitny stanik, z delikatnym obszyciem... Ten gładki... Błyszczący...

- Wiesz co! Czemu mi mówisz takie nieprzyzwoitości? Skąd wiesz?

- Bo ci ramiączko wystaje za kołnierz... O, teraz pewnie je poprawiasz...

- A ty pewnie wyobrażasz sobie, jak wyglšdałabym w samej bieliźnie...

- W majteczkach z kompletu...

- Zbereźnik!

- Przecież widziałem cię już nago... Czemu się bulwersujesz?

- Ale nie mówi się tego przy ludziach....

- I tak nikt nas nie słyszy...

- Zresztą to nieprawda. Wcale nie widziałeś mnie nago.

- Wiesz co mam na myśliś

- Wiem..(pauza)

- Czemu milczysz?

- Nie wiem... Tak po prostu... Przecież ja często milczę...

- Nie lubię tego...

- Wiem... Co teraz robię?

- Czubkiem buta wiercisz w bruku... Od dłuższego czasu stoisz w miejscu... Zaczynasz się niecierpliwić...

- Znasz mnie...

- Oczywiście...

- A teraz rozglądasz się po okolicy... Patrzysz na twarze przechodniów...

- Patrzę...

- Dostrzegasz kogoś znajomego?

- Nie... Jestem tu od dawna, ale nikogo znajomego nie widzę...

- To może otwórz oczy...

- Dobry pomysł... Ale to nic nie da...

- Przyciśnij słuchawkę do ucha... Słabo cię słyszę, a tłum wokół ciebie zagłusza twoje słowa...

- Skąd wiesz, że jest tłum?

- Jest ranek... Ale tam zawsze jest wielu ludzi...

- Tak... A ty gdzie jesteś?

- Nieważne... Trzeba się rozłączyć już... Rachunki będą ogromne...

- Ale gdzie jesteś...

- Stoję za tobą... Odłóż słuchawkę... Patrzę na ciebie...

Wyciemnienie... Oczywiście z racji tego, że cały czas kadr był czarny - nie dostrzegamy tego... Napisy końcowe.

Opublikowano

Zgadzam się absolutnie, prób dramatycznych niemal nie było (2 na zasadzie wymiany koleżeńskiej ;). Wyczucie teratru mam niemal żadne, więc nie wiem jak odnieść się do tego choćby odrobinę fachowo. Jedyne zastrzeżenie przedstawiłem powyżej.

Opublikowano

hm... tak - błędy wynikają z nazbyt szybkiego klikania w wordzie... poprawimy:)

kwestia formy: to jest proza... choć forma przypomina scenariusz (filmowy, nie teatralny)... lubuję się w takich miniaturach, a kwestia zastosowania takiej a nie innej stylistyki wiąże się z poruszanym tematem i jest wobec niej funkcjonalna...

  • 3 tygodnie później...
  • 4 tygodnie później...
Opublikowano

kadr czarny... to czarny kadr :) znaczy taki jak w "La Jetee" Markera (nieruchome obrazy) tyle że całkowicie czarny... to znaczy: obraz się nie porusza, ale nie widać tego, bo jest ciemny :) dobra, to trochę skomlikowane, ale idea jest prosta... to film, tylko w wersji radiowej.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • miłość to drzwi za nimi tak wiele kochanych chwil złamanych serc   to czas pięknych bukietów i słów gorącej krwi usmiechów  łez   to coś co nigdy nie wstydzi umie pieścić noc rozumie     miłość to świat w nim można się odnaleźć lub zagubić
    • @andrew Dziekuję za piękny komentarz!  Wszystkiego Najlepszego w Nowym Roku!
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Przemyślę ;) 
    • kupiłem ten budynek z myślą założenia w nim  Instytutu Radłowego (nie myślić z: Radowego).   usiłowałem wmawiać, że to nie żadna  komora gazowa na obrzeżach Krwawistanu,  ślady paznokci na  brudnych ścianach,  wydrapane smugi – to swoiste dzieło sztuki współczesnej,   a w ogóle – jesteśmy w Jęczmiennogrodzie,  największej wiosce Przenicznolandii. miło tu, choć znojnie, poczciwość w każdej z grud.   zjawiło się paru smutnistów twierdzących,  że wcześniej w tych murach mieściła się kostnica i prosektorium, a tam, gdzie ustawiłem obsypane ziemią biurka   – krojono.    nie pogorszył mi się nastrój. choć już nie chciałem  orać, wysiewać. budynek miał stać się moim domem. powiesiłem bukieciki w ramkach, zegar z wyszczerzonym cyferblatem. krzesła się ustawiło, odświeżacz został użyty, coby tak  nie wionęło cmentarzem.   przyszli następni, z jeszcze bardziej marsowymi  minami. i z krzykiem, że jestem głupi z tym swoim osiedlaniem się, próbą obłaskawienia, a pod warstwą poskrobanej farby drzemią freski,  bo przed setkami lat to miejsce było świątynią wyjątkowo parszywej sekty, a tam, gdzie stoi łóżko, składano ofiary całopalne. nie ze zwierząt.   mam to gdzieś. włączyłem media. Nickelodeon w  telewizorze, Nickelback w radiu. siedzę  uśmiechniuteńki, ciało coraz bardziej  przygotowuje się na ostrą blachę,  jeszcze nierozpalony ogień.   będzie dobrze.  
    • @bazyl_prost Ważne tematy poruszasz, ale to nie jest poezja, niestety dla mnie kiepskie.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...