miłość, która nie przyszła

[P.Mgieł]

siedzę przy stole,
zimna kawa udaje sens życia,
a ja nawet nie mam siły
żeby wstać po świeżą.

świat kręci się dalej,
jak stary pies, który już nie powinien,
ale nadal macha ogonem
z przyzwyczajenia.

kiedyś myślałem,
że miłość to wybawienie,
ty przyszłaś jak papieros o północy —
rozgrzałaś gardło,
a potem zostawiłaś smak popiołu.

teraz dni ciekną po ścianach,
jak woda z przeciekającej rury:
kap,
kap,
kap —
aż człowiek przestaje liczyć,
bo i po co.

niespełnione zakochanie
to najtańszy sposób na bezsenność,
a niemoc
nauczyła mnie jednej rzeczy:

że czasem
nawet oddech
jest zbyt ciężki,
żeby go unieść.

ale wciąż tu jestem,
jak brudna szyba w oknie —
nikt nie patrzy,
nikt nie czyści,
a jednak trzyma cały świat
po drugiej stronie.

[Radosław]

Świetne! 

[viola arvensis]

@P.Mgieł bardzo dobry wiersz, gratuluję.

[Wiechu J. K.]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

@P.Mgieł Przyłazi niewiadomo skąd, przymila się, obiecuje złote góry, namąci w głowie, a później jak nigdy nic znika udając, że nic się nie stało - takie jest to do szczęścia nikomu niepotrzebne zakochanie...chyba że, co rzadko się zdarza, jest z wzajemnością, a to już zmienia całokształt omawianej kwestii.
Pozdrawiam. :)