przypole

[Czarek Płatak]

przypole

 

przedświt ostrza

kreatorzy nie biorą 

odpowiedzialności 

 

wszystko zaciskało usta 

wszystko krzyczało przez zamieć 

wszystko jest na swoim miejscu i śni

się wciąż 

 

nieswoje 

 

okna przez które wzrok skakał 

przestrzenie za które wybiegał 

grudki ziemi na naszych dłoniach 

 

 

 

 

Edytowane Środa o 09:03 przez Czarek Płatak (wyświetl historię edycji)

[Berenika97]

@Czarek Płatak

Wiersz o ucieczce i bezradności. To "przypole" i "przedświt ostrza" tworzą atmosferę zawieszenia – coś ma nastąpić, ale jeszcze nie nastąpiło.

Podoba mi się ten paradoks: "wszystko zaciskało usta , wszystko krzyczało" – cisza i krzyk jednocześnie, jakby świat był w sprzeczności sam ze sobą.

[wierszyki]

Konieczność ucieczki z własnego domu, synonimu bezpiecznego normalnego życia w miejsce bitwy, walki, okrucieństwa, walki o przetrwanie.

Nieswojosc, nierealność zdarzeń.

A ja teraz opiekuje się taka babcinka z zaburzeniami pamięci.

- to moja szafa ale jakby nie moja. Mój obraz, taki był w moim domu.

- bo to jest pani dom.

Przeszłość staje się nie swoja aż do wspomnienia bardzo wczesnego dzieciństwa, gdy po prostu nic nie musieliśmy robić tylko istnieć bezpiecznie.

Pzdr

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

 

Aż całe to istnienie tutaj odchodzi w inne miejsce 

[Nata_Kruk]

@Czarek Płatak...  Czaru,  kreatorzy bawią się kreowaniem rzeczywistości,

mają nas gdzieś... dlatego wszystko (większość) zaciskało - zaciska usta, krzyczało - krzyczy,

bo to, co śnimy, non stop jest jakieś nieswoje... wymowne te grudy ziemi na naszych dłoniach.

"Przypole"... ach... prawie jak.. przedpole. 

Tyle "kłującychi" jaźń treści, to znak, że nie jest dobrze.

 

 

Edytowane 1 godzinę temu przez Nata_Kruk (wyświetl historię edycji)