Rozbłysk

[huzarc]

Kiedy zginę ostatnim rozbłyskiem pewności,

w spirali echa dudniącego cieniem dźwięku,

ziemia kresu wzejdzie, płaska i policzalna ,

rozmyta otchłanią — jak wielka tajemnica.

 

Ambiwalencja: gdy postrzeganie staje się

wolą stworzenia — kwant z kwantu, dla kwantu, w fazie

wzmożenia — któremu tylko myśl potrafi nadać

szlif kształtu, ciężar słowa i liczbę istnienia.

 

Nie dookreślony przez spięte wymiary liczb,

mam tylko iskrę zwątpienia na końcu palca,

uniesionego w dal bezkresu — tak bliskiego,

jak widok śmierci w każdym poruszeniu życia.

 

 

[Migrena]

@huzarc

 

głęboka medytacja nad egzystencją i jej końcem.

 

 

 chłodna   "policzalna" wizja śmierci i niepojęta otchłań tajemnicy.

 

obecność śmierci w każdym aspekcie bytu 

 

wiersz z serii "extra mocny".

 

głęboki i "solidny".

 

 

[Berenika97]

@huzarc

Wiersz o granicach poznania i paradoksach świadomości. Podoba mi się to napięcie między fizyką kwantową a metafizyką – "kwant z kwantu, dla kwantu" brzmi jak formuła naukowa, ale jednocześnie jak pytanie o sens.

 

[Nata_Kruk]

@huzarc... rozbłyski.. we wszechświecie są ich pewnie miliony, jako koniec pewnego

stanu, a zarazem początek czegoś nowego i tak, pomimo wtrąceń o śmierci,  czyta mi się

Twój wiersz... w rozbłysku... iskra dla nowego życia...

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

       

Edytowane 1 godzinę temu przez Nata_Kruk (wyświetl historię edycji)