Gdyby dzielił nas pokój pełen nieznajomych

[E.T.]

nikt nie zwróciłby uwagi 

że skracamy dystans

nie spuszczając z siebie wzroku

 

aż w końcu stojąc twarzą w twarz

ukradkiem dotkniesz mojej dłoni 

choć wolałbyś usta

 

chcielibyśmy stamtąd uciec

jakby nie było świata 

jakbyśmy byli tylko we dwoje

ale nogi grzęzną nam w codzienności

[Amber]

@E.T.  Ładnie wyrażona intymna scena, w ciasnym pokoju, wypełniona ludźmi:)

[Alicja_Wysocka]

@E.T.

Pięknie uchwycone to, co dzieje się między dwojgiem ludzi, zanim cokolwiek stanie się „naprawdę” Ten niewidzialny magnes,
to skracanie kroków, to napięcie pod skórą, które zna tylko serce.

Jest w nim czułość, ale i prawda o tym, że codzienność potrafi trzymać człowieka za kostki, jakby nie chciała puścić.
A jednak - w tym spojrzeniu, w tej dłoni, którą chciałby zastąpić ustami - jest wybieg do marzenia, takie małe, śmiałe „gdyby…”.

Trafiony :)