Nienarodzony krzyk

[Whisper of loves rain]

W pustym łonie, gdzie echa tańczą cicho,
tkwi embrion myśli, nie ciała.
Składamy dłonie, szepcząc modlitwy,
o duszę, która nigdy nie zaistniała.

 

Prawo i wiara, dwa kamienie młyńskie,
mielą decyzje na proch codzienności.
Jedni widzą iskrę, świętą i boską,
inni zaś lęk, w imię wolności.

 

W komorze echa, gdzie sumienie waży,
płód staje się sztandarem ideologii.
Morderstwo? Zbawienie? Kto wskaże granicę?
Moralność tańczy w rytm patologii.

 

Matka, ołtarz z krwi i kości,
naczynie wyboru, pole bitwy.
Jej ciało, nie jej, lecz publiczna własność,
w dyskursie zimnym, pozbawionym liryki.

 

A co z tych, którzy przyszli na światło,
ale światło ich oślepia, rani, dusi?
Ich krzyk zagłuszony, mniej ważny, mniej święty,
bo wiersz o życiu pisać trzeba, a nie katuszy.

 

Nienarodzony krzyk ma potężną siłę,
rozdziera ciszę, zmusza do myślenia.
Lecz krzyk żywego dziecka, bitego, głodnego,
to tylko tło dla wielkiego istnienia.

 

Więc rzucam ten wers, jak kamień w wir wody:
Hipokryzja jest największym grzechem.
Czcimy potencjał, gardząc rzeczywistością,
dusząc sumienia, odbierając oddech.

[huzarc]

@Whisper of loves rain

To bardzo mocny, zaangażowany tekst.

[Migrena]

@Whisper of loves rain

 

i jakościowo godny nazwy - to jest Poezja !!!!!