Historia o nich

[tie-break]

Przystanęli na chodniku, pod opiekuńczym

granatem nieba. W latarniach jarzy się ich śmiech.

On jej poprawia puchaty szalik,

ona przytula jego dłoń do mokrego policzka.

Nie wiedzą, co dalej ty postanowisz,

i co ja dla nich wymyślę.

Codziennie ich piszemy, rozchylamy im usta

do milczenia wrzącego jak wszechświat.

Są przechodniami w mieście niedokończonym,

są, nami. Imiona deszcz zmył z cieni.

Nie wiedzą dokąd prowadzi uliczka

wśród akwarelowych plam udających

kamienice. On jej poprawia szalik,

ona mruży błyszczące oczy, ciemne kropelki kawy.

Znikają i pojawiają się z każdym naszym przenikliwym słowem,

by później odchodzić niezauważalnie

w zamazaną przestrzeń, w noc,

w niewyczerpaną

ranę.

[huzarc]

@tie-break Znakomite ujęcie i pomysł. Bardzo świadomy formalnie tekst, pisany z perspektywy metapoetyckiej. Akt tworzenia w poetyckim wymiarze, a świadomość to umiejętność tworzenia, poezja to system tworzenia w języku.

[tie-break]

@huzarc Bardzo ciekawa interpretacja, dzięki.