zamykam po tobie wszystkie okna

[tetu]

jesień sączy nas duszkiem. w środku nocy 
wietrznie, dlatego nic o mnie. po tobie 
zamykam okna; przedsmak babiego lata
i cała armia kasztanowych żołnierzy
musi wystarczyć. do powrotu

 

będę śniła pogodę, lipcowe katalpy
przyciągające owady i ich czuły taniec
podobny do ostatnich kroków. lubiłam
ten szum, zapach, lekkie odurzenie,
kiedy łączyliśmy słowa — białe kwiaty

 

rozkwitały na ustach. będę śniła;
akacyjną miłość trzeba przespać, 
a kiedy wrócisz spijemy nektar, 
rozpalimy ogień. w najkrótszą noc

 

polowanie na czarownice będzie
jak słowa-wianki, jak sen
powstający z głodu.

 

 

[Waldemar_Talar_Talar]

Witam - a kiedy wrócisz spijemy nektar, 
rozpalimy ogień. w najkrótszą noc - pięknie - fajny wiersz - 

                                                                                                         Pzdr.

[huzarc]

@tetu

To wiersz o czekaniu, które nie jest brakiem, lecz pielęgnowaniem pamięci. Gdzie jesień jest komorą przechowującą ciepło, w jakim  miłość dojrzeje i znowu zapłonie. Jest przy tym subtelny, zmysłowy, świadomy obrazów, pracujący na sensualnie i miękko.

 

 

[violetta]

Piękne takie lato, wiosna:)

[Migrena]

@tetu

 

poetycki akt zabezpieczania letniej miłości przed jesienną melancholią.

 

 oczekiwanie na jej mistyczne odrodzenie i kulminację po powrocie.

 

uroczo napisany wiersz :)

 

[Berenika97]

@tetu

Ten wiersz pachnie — czuję w nim katalpy, kasztany, akację -  cały kalendarz tęsknoty zapisany w drzewach.

"Jesień sączy nas duszkiem" — piękny początek, który od razu wie, że nie ma czasu na powolne picie, najbardziej porusza mnie to - "po tobie zamykam okna" — tyle w tym gestu: ochrona, odcięcie, zachowanie czegoś, co było, dopóki nie wrócisz i ta "akacyjna miłość" którą trzeba przespać — jakby miłość miała swoje pory kwitnienia, swoje zimy i wiosny. 

"Słowa-wianki" na koniec to cudne - piszesz o czekaniu tak, że samo czytanie staje się oczekiwaniem. 

Piękne!