Nie budź mnie

[viola arvensis]

@Migrena

bardzo rzeczowa odpowiedź.

To ja podziekuję i za jedno, i za drugie

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Edytowane 15 godzin temu przez viola arvensis (wyświetl historię edycji)

[Migrena]

@viola arvensis

 

bardzo rozsądnie :)

 

to ja idę się upić !

 

 

[viola arvensis]

@Migrena ok.

to ja utopić.

[Migrena]

@viola arvensis

 

Wiolu kochana ?

co Ty mówisz ?

 

żartowałem - w ogóle nie piję !

pogram sobie cichutko na swoim afgańskim bębenku czytając szeptem wiersze świetnej poetki której na imię Wiola !!!!!!!

 

wiersze z Jej tomiku poetyckiego "Róże i Błękity"

 

 

 

 

 

 

Edytowane 15 godzin temu przez Migrena (wyświetl historię edycji)

[lena2_]

Śliczny , delikatny wiersz o odchodzeniu od świata, czuć w tym jakąś ulgę ...serdecznosci Volu:)

[viola arvensis]

@Migrena Dziekuję uprzejmie za promowanie!

Współpraca z Tobą to czysta przyjemność

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

@lena2_ Lenko Kochana ciesze się, że jestes tutaj pod wierszem, ze swoim wyczuciem i wyjątkową wrażliwością.

Dziękuję serdecznie!

[Migrena]

@viola arvensis

 

bo Ty jesteś poetką której gwiazdy kłaniają się nisko :)

[[email protected]]

@viola arvensis Zechcę i... obudzę,
                              troszeczkę pobrudzę.
 

Miłego świętowania Violu.

[viola arvensis]

@Migrena żeby mi tylko od tych ukłonów jakiś meteoryt na głowę nie spadł

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

@[email protected] no prosze, co za przekora ! 

Dzięki, również miłego Grzegorzu.

[Migrena]

@viola arvensis

 

bądź spokojna - jestem obok.

 

tuż obok.

 

[Berenika97]

@viola arvensis

Twój wiersz jest przejmująco piękny. Wywołuje masę refleksji i uczuć - w większości sprzecznych.

"Płynę cicho tam gdzie zachodzi słońce" –to brzmi jak odejście. Zachód słońca znaczył kres, koniec, przejście.

"Za mną został świat płytki i koślawy" – czuć tu ulgę, bo świat był ciężarem, był krzywdą. A teraz jesteś "szczęśliwa" – ale szczęście w odejściu to najsmutniejsze szczęście.

"Miłościwy skarb w niebycie znajduję" – to chyba najważniejszy wers. Nieistnienie staje się darem. Cisza – błogosławieństwem.

A potem ten koniec -  prośba o pozwolenie na odejście, na pozostanie tam, gdzie "Bogu jestem dana".

I to rozdarcie w ostatnich wersach.  Nie czytałam piękniejszego wiersza o odejściu, cokolwiek owe "odejście" by znaczyło.