rozkołysana nad ranem odchodzę
w zapruszone środowisko mojej melancholii,
jak z papieru rozdartego powstaje -
codziennie na nowo,
od świtu do nocy rozpycham łokcie-
ledwie zauważalna,
a wciąż nieunikniona,
do ciebie...
o krok się oddalam,
byle jak,
byle gdzie,
i wciąż najdalej mi do ciebie
rozkołysana nad ranem odchodzę
w zapruszone środowisko mojej melancholii,
jak z papieru rozdartego powstaje -
codziennie na nowo,
od świtu do nocy rozpycham łokcie-
ledwie zauważalna,
a wciąż nieunikniona,
do ciebie...
o krok się oddalam,
byle jak,
byle gdzie,
a wciąż najdalej mi do ciebie
rozkołysana nad ranem odchodzę
w zapruszone środowisko mojej melancholii,
jak z papieru rozdartego powstaje -
codziennie na nowo,
od świtu do nocy rozpycham łokcie-
ledwie zauważalna,
a wciąż nieunikniona,
do ciebie...
o krok się oddalam
byle jak,
byle gdzie,
a wciąż najdalej mi do ciebie
Kruk leciał nad bagnistym bajorem.
Przeglądał się w lustrze wody.
Obraz był zniekształcony, króluje szarość.
Może poznamy mowę kruczą i przepowiednie.
Przez viola arvensis, w Wiersze gotowe - publikuj swoje utwory
Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.
Przez Amber · Opublikowano
Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.
Czy przypadkiem nie trafił do innej rzeczywistości...? :))
Przez Alicja_Wysocka · Opublikowano
Przez Dekaos Dondi · Opublikowano
Przez Wiesław J.K. · Opublikowano
Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.
@Dekaos Dondi Natomiast ja lubię czytać Twoje absurdalne teksty czy są z morałem czy też bez. Pozdrawiam :)))
Przez Wiesław J.K. · Opublikowano
Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.
@Dekaos Dondi Mówi się, że chwytaj tonącego za włosy, no dobra, ale co w przypadku, gdy tonący jest łysy. ;)
