Oksymorony

[Whisper of loves rain]

Śpiesz się powoli, gdy noc się rozpala,
bo mądry głupiec znów prawdę oddala.
Ciepłe lody chłodem grzech spowiły,
a zimne ognie serca rozpaliły.

 

W suchym oceanie giną marzenia,
żywy trup miłości szuka zbawienia.
Wirtualny świat nas w sieci oplata,
gdzie biały kruk krzyczy: „Tu nie ma świata!”.

 

Strasznie przyjemne jest nasze cierpienie,
okropnie dobre to ciche spełnienie.
Taka sama różnica dzieli nas znowu —
ty idziesz w ciszę, ja w stronę słowa.

 

Śpiesz się powoli, póki czas nas goni,
bo kto nie biegnie — ten pierwszy utonie.
A między nami, w tej grze pozorów,
zostaje tylko cień naszych wzorów.

[Simon Tracy]

@Whisper of loves rain Wyjątkowo zgrabnie zbudowana treść z jakże uniwersalną mądrością 

Edytowane 22 godziny temu przez Simon Tracy (wyświetl historię edycji)

[Whisper of loves rain]

@Simon TracyMiło słyszeć, dziękuję.

[viola arvensis]

@Whisper of loves rain ciekawie zestawiłeś te z pozoru sprzeczności,

z pozoru bo oczywiście wiersz ma tą wciągającą głębie i nic się ostatecznie nie wyklucza.  

Zajmujący utwór.

 

[Leszczym]

@Whisper of loves rain Ekstra :)

[Berenika97]

@Whisper of loves rain

Ten wiersz to przemyślana gra oksymoronami, która buduje spójny obraz współczesności.

Żyjemy w paradoksie i paradoks w nas.