Towarzyszka

[lena2_]

z inspiracji wierszem Bereniki " Samotność"

 

I samotność trzeba trochę polubić,

choć na tyle, aby na nią nie psioczyć.

Lecz w przydługie, jesienne wieczory,

móc życzliwie popatrzeć jej w oczy.

 

Chociaż przyszła jako gość nieproszony,

przycupnęła na skraj krzesła  i czeka.

W każdej chwili jest gotowa się zerwać,

zrobić miejsce dla  drugiego człowieka.

 

 

 

Edytowane 22 godziny temu przez lena2_ (wyświetl historię edycji)

[viola arvensis]

@lena2_ ładnie o tej samotności, inspiracja też super ale nie ma co jej traktować jako jako "nieproszonego gościa",   czasem trzeba ją przyjąć i przytulić :)   

 

Urocze listopadowe natchnienia :)

Edytowane 20 godzin temu przez viola arvensis (wyświetl historię edycji)

[Migrena]

@lena2_

 

Wiola napisała piękny komentarz.

to ja się przyłącze :)

 

pozdrawiam Lena :)

 

i ukłony dla Bereniki :)

 

 

[Berenika97]

@lena2_

Pięknie ujęłaś samotność – nie jako wroga, lecz cichą towarzyszkę, która przysiadła na brzegu życia. To mądre i bardzo dojrzałe spojrzenie. Twój wiersz ma w sobie coś, co porusza – tę delikatną równowagę między pogodzeniem się z samotnością a niepoddawaniem się jej całkowicie.

I ta końcowa zwrotka – samotność nie jako tyran, ale gość na skraju krzesła, gotowy odejść – to pełne nadziei, łagodne zakończenie.

Piszesz przepięknie!

ps. miło mi, że mój wiersz był inspiracją :)

[Alicja_Wysocka]

@lena2_ Przyszła jak gość nieproszony, ale nie przeszkadza, a goście czasem tak.