Puls

[Migrena]

 

 

Ja kocham cię tak,

że ziemia drży pod moimi stopami

i wygina się w łuki -
jakby świat chciał nas zawołać
na sam szczyt swoich krzywych gór.

Twoje oczy - dwie płonące galaktyki -
ciągną mnie w siebie,
aż przestaję pamiętać własne imię.

Wtedy wszechświat pulsuje naszym rytmem,
jakby Bóg oddał nam swoje serce
na chwilę istnienia.

Twój dotyk nie jest tylko dotykiem -
jest rzeźbieniem w mojej krwi,
jakby twoje palce wyciągały światło z żył
i zamieniały je w ogień.

Czasem czuję, że nasze ciała nie stykają się wcale,
a jednak wibrują w symfonii,
którą słyszą nawet planety.

Twoje usta - miękkie, jak aksamitne komety -
składają na moich wargach alfabet nowych wszechświatów.

Pocałunek jest huraganem:
odwraca bieg rzek,
przepala mgłę w moim wnętrzu,
zostawia pieśń rozlaną po przestrzeni.

Ja kocham cię

w absurdzie naszych ciał -
gdy twoje dłonie stają się motylami,
a moje ramiona - wachlarzem światła,
który przytrzymuje nas w locie
między snami a światłem.

A gdy nasze ciała stapiają się w jeden płomień,
czuję, że śmierć stoi w progu i się uśmiecha -
bo nawet ona chce się ogrzać tą miłością.

Twój uśmiech rozbija czas
na milion migoczących sekund.
Każda z nich pulsuje między nami,
jakby kosmos sam chciał być świadkiem tej miłości.

Każdy oddech to implozja galaktyki
i zarazem szept płatka śniegu,
który wnika pod skórę.

Ja kocham cię,

gdy śmiejesz się i gdy milczysz,
gdy świat twardnieje,
a ty czynisz go miękkim jak noc,
jasnym jak poranek,
który spadł w moje dłonie
i zmienia się w ciebie -
w każdą cząstkę ciebie,
która nie należy już do świata -
tylko do nas,
do tego szaleństwa,
do tej nieskończonej miłości.

Ja kocham cię tak,

że pulsuję każdym atomem.
Nasze ciała tańczą w rytmie wszechświata,
który nagle przestaje być obojętny.

Ja jestem twoim wyznawcą,
twoim ogniem,
twoim absurdalnym niebem,
twoją miłością -
która rozprzestrzenia się dalej niż czas.

Bo nawet gdy wszechświat  się zawali
w jedną, ostatnią aksamitną ciszę,
my zostaniemy szeptem w atomach,
drżeniem światła,
nieskończonym,
oddechem.

 

[tie-break]

@Migrena Bardzo podoba mi się mocna, obrazowa metaforyka tego wiersza, acz implozja nie jest terminem, który koniecznie pasuje mi do liryki.

W każdym Twoim tekście miłość staje się prawdziwą, głęboką, zmysłową apoteozą. Myślę, że budujesz obraz uczucia doskonałego, do którego zmierzają wszystkie nasze małe, śmieszne, niepozorne uczucia, z których być może Absolut tylko sobie kpi.

[Migrena]

@tie-break

 

 

implozja.

 

wahałem  się bo w grę wchodził jeszcze kolaps grawitacyjny albo w końcu osobliwość.

 

"implozja galaktyki" to metafora bo nic takiego w życiu wszechświata nigdy nie nastąpiło.

 

gdyby tak się stało to czarna dziura miałaby początkową wartośc miliardów gwiazd i byłaby prawdziwym potworem.

 

ale jej dżety byłoby zjawiskiem o którym poeci mogliby pisać poematy.

 

implozja - nic innego nie przychodzi mi do głowy.....

 

 

ale dzięki :)

 

Edytowane 5 godzin temu przez Migrena (wyświetl historię edycji)

[Annna2]

@Migrena  zacznę od śmierci.

I może to trudne i można się ze mną nie zgodzić. Śmierć można traktować jak wroga,

ring, pole walki. Ale można się z nią pogodzić-  jeśli się jest otwartym na przyszłość, ma nowości

tak jak Platon w Fedonie- można być" przygotowanym na śmierć."

Żyć, marzyć, tworzyć, robić niespodzianki i kochać- to śmierć nie będzie wrogiem.

 

I śmierć uczy miłości, przygotowuje do miłości- dziwne może wiem.

Miłość buduje moje ja- podmiotowość- to kim jestem i jaka jestem.

Można kochać i można nie kochać- wolna wola. 

Moje wewnętrzne ja- u każdego ma inny rozmiaru. Innymi słowy-

na tyle jestem, na ile potrafię się troszczyć,  czyli jak mocno potrafię kochać.

 

To ego każdego człowieka nie jest dla siebie, uwięzionym, ale jest tak wielkie jak miłość

którą można dać. I ona sprawia, że to ja silniejsze jest od śmierci.

Miłość zwycięża śmierć.

 

Ogień pali wszystko, śmierć niszczy wszystko co jest zniszczalne, 

wstrząsa, co musi wstrząsać.

Jedyną rzeczą niezniszczalną jest ogień miłości

Gdy świat człowieczy przestanie istnieć ona zostanie:

drżeniem światła,
nieskończonym,
oddechem.

[Alicja_Wysocka]

@Migrena

Ten wiersz płonie. 
To już nie poezja z codzienności - to mitologia uczuć, taka, co sięga po wielkie słowa i nie boi się przesady. Jest jak erupcja: niekontrolowana, zmysłowa, pełna obrazów, które niemal pękają od intensywności.

Słychać w nim tęsknotę za totalnym stopieniem,
za tym, żeby miłość była wszystkim i ciałem, i kosmosem, i śmiercią, i światłem.
To poezja zrobiona z ekstazy i lęku przed jej utratą.

[KOBIETA]

@Migrena

 

Wiersz, który pulsuje ! Szeptem atomów, drżeniem światła i pragnieniem, w rytmie wspólnych oddechów.

Niczym cząsteczka ciepła :) w czerwieni ! stopić się i odrodzić, miłością :) 

 

Piękny jest !!! Gorący …zmysłowy :) 

 

 

[violetta]

Ten szept płatka to fajny:)

[Migrena]

@Annna2

 

jesteś wyznawcą miłości jako Absolutu.

 

i ja się z Toba zgadzam.....ale nie do samego końca.

wiem, że brzmi to tak jakbym częściowo wysiadł z pociągu, ale.....

 

dla mnie, ale tylko  częściowo miłość jest zjawiskiem czysto ludzkim,  psychologicznym  lub biologicznym.

 

a więc nie w zasadzie transcendencji ale w biologii i psychologii jej istota.

 

chociaż muszę przyznać, że mój pogląd brzydko pachnie.

 

komunizmem on śmierdzi.

 

popyskowałem trochę ale w zasadzie się z Tobą zgadzam.

 

a z tym co napisałaś wyżej - całkiem się zgadzam.

 

dzięki Aniu.

 

 

 

@KOBIETA

 

on jest gorący jak serce zakochane.

 

jak miłość która rozsadza ciało pragnieniem i tęsknotą .

 

Dominiko.

 

jesteś i mój puls......

 

kurcze, jaki jest numer na SOR ?

 

dzięki piękne :)

 

 

 

 

Edytowane 4 godziny temu przez Migrena (wyświetl historię edycji)

[huzarc]

@Migrena

To piękny hymn o miłości, która nie zna granic ciała i czasu. Niesie on sobą wrażenie, że uczucie jest jak żywy żywioł, który rośnie, rozświetla, porusza cały kosmos i obejmuje całą swoją przestrzenią. Jest w tym tekście nieposkromiona wiara, że kiedy dwoje ludzi się spotyka, wszechświat na chwilę przestaje być obojętny. Jakby każdy pocałunek był nową gwiazdą, a każde spojrzenie narodzinami planety.

 

 

[Migrena]

@Alicja_Wysocka

 

Alu.

jak Ty to ładnie napisałaś !

 

"wiersz płonie".

 

ja też....

 

dziękuję Alu :)

 

 

 

 

@violetta

 

Violetko.

 

ja jestem szeptem płatka...

 

dziękuję pięknie :)

 

 

 

[violetta]

@Migrenatakim głośnym szeptem płatka, ale raczej skrzeczącym ptakiem, szykującym się na zimę albo przed odlotem:)

[Migrena]

@huzarc

 

dla zakochanych cały wszechświat jest w nich.

 

dziękuję serdecznie :)

 

 

 

 

@violetta

 

chcesz powiedzieć - sójka !!!!!

 

widać, że juz się lepiej czujesz.

 

[violetta]

@Migrena normalnie jak przy chorobie, wiem, że zwalczę, mam Boga, troszczy się o mnie:)

[Annna2]

@Migrena  w dwóch kwestiach jeszcze- więc przepraszam,

Ty znowu o transcendencji( myślę że jednak mnie nie rozumiesz).

Dla mnie miłość ludzka- nie jest transcendencjalna- tylko czysto ludzka,

nawet największa ekstaza, euforia- nie.

 

"Czasami ceni się kogoś za bardzo, aby można go było pokochać."- to I. Kant.

przytaczałam już go- i tu jest transcendencja- czysta.

Bo miłość Boga do ludzi i ludzi do Boga- jest transcendencją.

Bo kochając Boga nie pożądamy go cieleśnie prawda?

To inaczej jak do drugiego człowieka- i człowieka kochamy za coś, po coś, mimo wszystko,

i nie wiem dlaczego, ale zawsze jest coś.

 

I nie przestajemy kochać- gdy ten ktoś umiera.

 

I druga kwestia- zapytam co z tym komunizmem?

 

 

Edytowane 3 godziny temu przez Annna2 (wyświetl historię edycji)

[Migrena]

@Annna2

Aniu.

tylko tak popyskowałem.

 

komunizm - brak ducha.

 

[Annna2]

@Migrena  a tu mnie rozśmieszyłeś trochę. Dzięki.

Jak komunizm nie miał ducha? Jak miał. Zamaszysty i wzniosły był Marks, no bardzo.

Porywał ( to żart)

[Migrena]

@Annna2

 

:))))))))))

 

[Annna2]

@Migrena dziękuję

[Berenika97]

@Migrena

Napisałeś  wiersz miłosny nasycony bardzo oryginalnymi obrazami. Uchwyciłeś absolutną i totalną miłości za pomocą języka kosmosu i metafizyki. Miłość jest kosmosem i ma siłę tektoniczną, staje się aktem boskim, centrum istnienia. Świetnie połączyłeś galaktykę (skala makro) z oddechem (mikro).

Wiersz ten jest niesamowicie zmysłowy i cielesny - ciało staje się pejzażem dla metafizycznych zdarzeń. "Twój dotyk [...] jest rzeźbieniem w mojej krwi" — to jedno z najmocniejszych zdań w tym wierszu. Niesamowicie fizyczne i bolesne, a jednocześnie piękne.

Niezwykły jest moment, w którym pojawia się śmierć.

Zazwyczaj miłość walczy ze śmiercią lub śmierć ją kończy. Tutaj odwróciłeś role. Miłość jest tak potężna, tak gorąca i tak żywa, że staje się zjawiskiem, które imponuje samej śmierci. Śmierć przychodzi by ją podziwiać, chce poczuć ułamek tego żaru. To przepiękne.

Miłość nie jest tylko uczuciem między dwojgiem ludzi - jest fundamentalną siłą wszechświata, która przetrwa sam wszechświat. Staje się informacją zapisaną w samych atomach, trwalszą niż czas. Niezwykły tekst! Napisałeś go z wielkim rozmachem i zatrzymuje.