Jesień która słucha szeptów

[Migrena]

 

 

 

W parku milkną wróble jak zapomniane nuty,
a drzewa stoją – jak starcy w złotych sutannach,
co modlą się za świat, który był wczoraj.

Liście spadają nie dlatego, że wiatr,
ale że już nie mają komu świecić.

Na cmentarzach płonie pamięć –
jakby ziemia oddychała przez wosk.
Światła zniczy unoszą się w powietrzu
jak ciepłe myśli, których nikt już nie wypowiada.

A między grobami czas stoi jak modlitwa,
co nie wie, do kogo jeszcze ma szeptać.
Ziemia słucha – jakby ktoś mówił przez korzenie,
a każdy płomień to spojrzenie, które pamięta.

Tam cisza ma smak smutku,
a każdy krok jest jak dotyk przeszłości po kolanach.

W ogrodach więdną róże,
z wdziękiem, którego nie pojmie żadna młodość.
Płatki znikają, jakby wstydziły się piękna,
które przyszło za późno.

Jesień – to nie pora roku,
to stan duszy drzewa, które zrozumiało śmierć.
To słońce, które uczy się gasnąć godnie,
to powietrze, co pachnie listami,
których nigdy nie wysłaliśmy.

I gdy patrzę na te aleje –
pełne złotych myśli spadających bez pośpiechu –
czuję, że wszystko, co kochamy,
musi najpierw zardzewieć w świetle,
żeby błyszczeć w pamięci.

A potem już tylko cisza,
która nie jest końcem,
lecz miejscem, gdzie zaczyna się wspomnienie.

 

[Annna2]

@Migrena

  tu odpowiem fragm  Tuwima.

 

Mimozami jesień się zaczyna,
Złotawa krucha i miła.
To ty, to ty jesteś ta dziewczyna,
Która do mnie na ulicę wychodziła.(...)

 

[Migrena]

@Annna2

a ja idę teraz brzegiem lasu - polodowcowy piasek a na nim polska mimoza, czyli nawłoć pospolita.

 

i trawy wysokie suche i strojne.

 

i ja wędrowiec z plecaczkiem, w słonecznej jesieni skąpany.

 

idę po piękno.

 

po szukanie siebie.

 

po coś czego jeszcze nie pojmuję.

 

dziękuję :)

 

[huzarc]

@Migrena

Przez wiersz przeziera cicha mądrość i melancholia, bardzo dobrze dozowana słowami kontemplacja świata jako obiektu zawieszonego w wieczności, który trzeba wciąż czytać i odczytywać na nowo. Tekst nie irytuje sztucznymi bawialniami do egzaltacji lecz mistrzowsko operując refleksją w duchu wielkich klasyków poezji buduje emocje z naturalnym natężeniu i umiarem, za jakimi kryje się hołd wobec pamięci, która zapisuje świat i czyni go przez to ważnym oraz wiecznym.

 

[lena2_]

..wszystko, co kochamy,
musi najpierw zardzewieć w świetle,
żeby błyszczeć w pamięci." znakomita fraza, a w ogóle cały wiersz pełen melancholii jesienno- cmentarnej...serdecznosci przesyłam:)
 

[violetta]

Byłam na spacerze i po drodze napisałam wiersz:)

[Migrena]

@violetta

 

już przeczytałem :)

 

pięknie za niego dziękuję :)

 

[violetta]

@Migrena dzięki:)

[viola arvensis]

@Migrena Ledwie trochę odpocznę i znów  mi zakręcasz te łzy w oczach. 

Chyba nikt tak nie potrafi uderzać w czułe struny duszy.

Masz ten dar. 

[iwonaroma]

Pięknie.

Może w pierwszej części trochę przeszkadzało mi nagromadzenie "jak jakby" ale to szczegół w całości.

 

[Robert Witold Gorzkowski]

@Migrena zszokowałeś mnie swoimi porównaniami. Co zwrotka to symfonia wspaniałej poezji która mnie przenika. Dogłębnie trafne myśli pulsują na moich skroniach. Gdybym chciał wyróżnić jakiś wers musiałbym przytoczyć cały wiersz nawet nie wiesz jak bardzo jest mi on bliski. 

„a drzewa stoją – jak starcy w złotych sutannach,
co modlą się za świat, który był wczoraj.”

 

„Na cmentarzach płonie pamięć –
jakby ziemia oddychała przez wosk.
Światła zniczy unoszą się w powietrzu
jak ciepłe myśli, których nikt już nie wypowiada.”

 

„A między grobami czas stoi jak modlitwa,
co nie wie, do kogo jeszcze ma szeptać.
Ziemia słucha – jakby ktoś mówił przez korzenie,
a każdy płomień to spojrzenie, które pamięta.”

 

Dzisiaj byłem na grobach bliskich. 
 

Twój wiersz przeczytałem mamie, sama pisała i kochała poezję. Myślę że była zachwycona. 

 

I zabieram te strofy w mój sen. Niech błyszczą i w jej i w mojej pamięci. 

 

cudo!!!

[KOBIETA]

@Migrena

 

Senny i nostalgiczny…:) 

 

jesień to tylko stan duszy…stracić coś by zapamiętać, na zawsze …

 

pięknie Migrenko :) 

 

 

 

 

[Wiesław J.K.]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

@Migrena Wiersz imponujący swoją treścią i przekazem. Interesujące porównanie ciszy do wspomnienia. 

[Migrena]

@huzarc

 

dziękuję za ciekawy komentarz !!!

pozdrawiam.

 

 

 

@lena2_

tak to już nasz świat poukładany jest.

 

dziękuję:)

cieplutkie pozdrowienia:)

 

 

 

 

@violetta

 

dziękuję za śliczny wiersz :)

 

 

@viola arvensis

Violu.

przepraszam za łzy :)

 

dziękuję za Twoje piękne słowa :)

 

dziękuję, że jesteś :)

 

 

 

@iwonaroma

 

faktycznie za dużo - dopiero teraz zdałem sobie z tego sprawę !!!

 

na przyszłość - będę uważał !

 

dziękuję i ukłony załączam :)

 

 

 

@Robert Witold Gorzkowski

 

Robert.

 

jeszcze nigdy nie dostałem tak emocjonalnie pięknego komentarza.

 

brak mi słów, więc tylko z szacunku  podziękuje !!!

 

 

 

 

@KOBIETA

Dominiko.

jesiennie na świecie i jesiennie w duszy mojej młodej :)

 

dziękuję:)

 

 

 

@Wiesław J.K.

 

Wiesławie.

 

no cóż mam powiedzieć ?

 

dziękuję i wszystkiego dobrego :)

 

 

 

Edytowane 5 godzin temu przez Migrena (wyświetl historię edycji)

[Berenika97]

@Migrena

Stworzyłeś znowu coś niezwykłego – tekst, który oddycha melancholią, ale nie jest przytłaczający. Przeciwnie – ma w sobie dziwną, gorzką mądrość.

Pewne obrazy bardzo mnie poruszyły: "Liście spadają nie dlatego, że wiatr, ale że już nie mają komu świecić" – to zdanie ma w sobie taką delikatną prawdę o tym, jak wiele rzeczy kończy się nie przez zewnętrzną siłę, ale przez wewnętrzne wyczerpanie sensu,

"Ziemia oddycha przez wosk" – metafora cmentarza jako żywego organizmu pamięci jest przepiękna i niepokojąca zarazem.

A to zakończenie – "wszystko, co kochamy, musi najpierw zardzewieć w świetle, żeby błyszczeć w pamięci" – to jest sedno jesieni jako stanu duszy, nie tylko pory roku. Gęstość metafor tworzy atmosferę przesycenia, jakby jesień faktycznie była zbyt bogata w znaczenia.

To piękny wiersz!