(Próba nawiązania)

[beta_b]

Ciągle gubię jakieś oczka,
w rękach sweter życia plotę.
Plączę nitki, kolor wkładam.
Póki żyję - mam robotę.

Idealne to to nie jest,
porównuję wizję z szlaczkiem;
jak pijana czasem biegnę,
śmieję się, a potem płaczę.

Z każdej strony coś wystaje,
rękaw krótki, poła świeci.
Kawał swetra plotę mamo
i okrywam nimi dzieci.

Z modą nie mam nic wspólnego,
spod maszyny nie wypadłam.
Samoróbka - tu mi bliżej
- o mym życiu - taka prawda.

Wolę myśleć - samorodek :D
- bez przepisu i bez planu.
Los ugniatał i uciskał.
Jestem sama sobie panem.

 

xxx

 

Skoro sensu smak poczułam
i znam swoje po horyzont,
to ciekawam innych ludzi.

Napisz, co u Ciebie słychać.

 

 

Edytowane 3 godziny temu przez beta_b (wyświetl historię edycji)

[Waldemar_Talar_Talar]

Witam - Ciągle gubię jakieś oczka,
w rękach sweter życia plotę - Pięknie otworzyłaś wiersz - podoba się - 

                                                                                                Pzdr.serdecznie.

[beta_b]

@Waldemar_Talar_Talar piszę, żeby może już nie gubić oczek i ludzi na swojej drodze. Zajęta ogarnianiem siebie, tracę innych z czucia. Ale to może moment przesilenia?

Co u Ciebie Waldku? Jak się czujesz? 

[Waldemar_Talar_Talar]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Witam ponownie - wszystko o/k - jesień kalendarzowa i życiowa

                                nie dokucza - jest w sam raz - oby tak dalej - 

                                                                                         Pzdr.uśmiechem.

                                

[Berenika97]

@beta_b

Twój wiersz to piękne, szczere i mądre słowa!

Metafora swetra życia, z jego niedoskonałościami, gubiącymi się oczkami i wystającymi nićmi - to jest właśnie prawdziwe życie. To wielka mądrość: rozumieć, że nie trzeba być perfekcyjną, żeby być wartościową. A ta troska o dzieci, okrywanie ich swoim niedoskonałym, ale splecionym własnoręcznie swetrem - to przecież esencja macierzyństwa. Nie chodzi o to, by być idealną, ale by być prawdziwą i kochającą.

I to zakończenie - "Jestem sama sobie panem" - to deklaracja wolności i dojrzałości. Świat potrzebuje więcej takich "samoróbek" - ludzi autentycznych, którzy nie udają, że wszystko jest idealne, ale którzy mimo to (a może właśnie dlatego) potrafią kochać, tworzyć i żyć pełnią.

Bardzo piękny!

A co u mnie słychać? Właśnie zachwycam się Twoim wierszem. :))))

[Alicja_Wysocka]

@beta_b Zdarza się zgubić oczko. Może nie widać tego momentalnie, ale po czasie, patrzysz się tylko tam. Lepiej spruć najszybciej, bo czym później, tym bardziej szkoda czasu. 

Serdeczności :)

[beta_b]

@Berenika97 ale głasków dostałam. :D choć to efelt uboczny, bo rymowanka powstała dla wyrównania wew. ciśnienia. :D Dziękuję za uśmiech, ściskam Bereniko. Bb

[Adler]

@beta_b uważam , że rzeczy proste są genialne. W tym wierszu nie zgubiłeś żadnego oczka . Perfekcyjna robota. :) 

Samorodku. 

Edytowane 1 godzinę temu przez Adler (wyświetl historię edycji)

[beta_b]

@Alicja_Wysocka

za dużo pustych oczek, ludzi, sytuacji.

Za dużo szczegółów, którym chcemy sprostać.

A życie się toczy, lekko, naturalnie. A ja w nim zanurzam, ....

zwykła, prosta. 

Ściskam Alu, bb

@Adler na wielu się tematach nie znam, wiedzy mi brakuje, ale lubię pisać. I nieźle rymuję. :D dobrego dnia, bb

[Marek.zak1]

Bardzo mi się podoba ten tchnący realem wiersz. Wizja ze szlaczkiem zawsze się różnią, ale jeśli czujesz smak życia, nie jest źle:). Co u mnie z grubsza wiesz, bo niedawno się widzieliśmy:). Pozdrowionka z niedaleka.