Dotyk

[Tectosmith]

Refleksja o ciągłości istnienia

 

Nawet zamknięty  
poczujesz w dłoniach  
dotyk pianisty —  
lekkie muśnięcie.  

 

Nie będzie dźwięku,  
nie będzie pieśni.  
Jedynie obraz  
i jego znaczenie.  

 

Nim się obudzisz,  
upłyną chwile,  
a na klepsydrze  
pojawi się imię.  

 

To nie jest koniec,  
ale początek  
wszystkiego,  
co w końcu  
przeminie.  

 

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

[tie-break]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Ta zwrotka idealnie pasuje do zdjęcia. Może dlatego, że ostatnio dużo "poluję" na fotografie, jestem jakby przewrażliwiona na to, co mówią nam obrazy. Właśnie nie słowa czy muzyka, ale obrazy. 

U Ciebie odczytuję intensywne przekonanie, że trwanie jest ciągłością, a śmierć to tylko jedna z wielu przemian, metamorfoz. W zależności od tego, w co kto wierzy, mogą to być przemiany energetyczne, duchowe, kosmiczne, nawet biologiczne - co nie zmienia faktu, że to, co istnieje, istnieć będzie zawsze. Przemijanie związane jest z upływem czasu, ale nie z bytem, jako takim. Przemija wyłącznie jakaś forma jego urzeczywistnienia się, aby mogła zastąpić ją inna.

 

Może moje zdjęcie się nada, aby uzupełnić komentarz (zestawienie kwitnienia i śmierci, pokazanie, jak bardzo blisko mogą być jedno przy drugim).

 

Przemijanie - Tie-break, sierpień 2025 r.

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Edytowane 3 godziny temu przez tie-break (wyświetl historię edycji)

[Tectosmith]

@tie-breakDziękuję Ci. Mam bardzo podobne zdjęcie. 
Pozdrawiam serdecznie. 

[Berenika97]

@Tectosmith

W Twoim wierszu jest coś bardzo subtelnego – sposób, w jaki łączysz dotyk z ciszą, obraz ze znaczeniem. Wers "Nawet zamknięty poczujesz w dłoniach dotyk pianisty" ma w sobie coś paradoksalnego i jednocześnie głęboko prawdziwego – jakby mówił o pamięci ciała, o tym, co zostaje mimo braku dźwięku.

Podoba mi się, jak stopniowo przechodzisz od zmysłowego doświadczenia (dotyk, obraz) do filozoficznej refleksji o czasie.

Końcowy paradoks – "To nie jest koniec, ale początek wszystkiego, co w końcu przeminie" – brzmi jak koan. Jest w tym pogodzenie się z przemijaniem, ale bez rezygnacji. Takie łagodne memento mori. To moje odczucia. Wiersz jest piekny!  Pozdrawiam.

 

[Tectosmith]

@Berenika97Bardzo Ci dziękuję. Trafnie odczytałaś mój wiersz i cieszę się, że Ci się spodobał. 
Pozdrawiam serdecznie.