zanim dotknę

[tetu]

zostań
tafla nadal się szkli
jeszcze tańczą drobinki życia
jeszcze błyszczą spojrzenia

 

nim dotknę lustra z ust wypuszczę motyla

 

nikt nie wie jak długo 
przechodzimy w wieczność
może utknę pomiędzy 
światłem lampy a szkłem

 

mój motyl ma ciężkie skrzydła
żarówka gaśnie tafla mętnieje

 

po drugiej stronie cisza
zagłusza ostatni ruch

 

spójrz w lustro
będę cię kochać

 

na śmierć

 

 

 

 

 

 

[huzarc]

@tetu

Ten tekst jest jak ostatni oddech światła na powierzchni wody. Prezrntuje ton delikatny, pełen napięcia między trwaniem a przemijaniem. Czuje się w nim moment graniczny, może pożegnanie, może przejście w inny wymiar istnienia.

[Berenika97]

@tetu Twój wiersz to jak metafora granicy między życiem a śmiercią – tafla szkła, lustro, motyl wypuszczony z ust – to jest poetycko przejmujące i bardzo oryginalne. Dotykasz największej tajemnicy.

[Nata_Kruk]

@tetu... zanim dotknę.. śmierci.. to czytam... tafla - lustro - wody(?), albo.. 'lustro' oczu...

tam tańczą (błyszczą) jeszcze drobinki życia. Motyl może być 'ujściem' duszy po śmierci,

a ile to trwa, nie wiadomo, dopóki... 
Ciekawie - tajemniczo jest... a ta granica jest tajemnicą, to wiem na dzisiaj, raczej na pewno... ;)

Pozdrawiam jesiennie.

 

 

Edytowane 3 godziny temu przez Nata_Kruk (wyświetl historię edycji)

[tetu]

@huzarc @Berenika97 @Nata_Kruk serdecznie Wam dziękują za tak rzeczowe i trafne komentarze. Bardzo lubię Wasze refleksje. Dobrej nocy.