Oddech miłości

[Migrena]

 

Idę - a liście grają we mnie,

jakby świat oddychał moim krokiem.

Nie w powietrzu, nie na ziemi,
lecz w tej cichej przestrzeni
między myślą a wspomnieniem,
gdzie rodzi się dotyk,
zanim stanie się dłonią.

Dziś świat patrzy
półprzymkniętym okiem Boga,
patrzy przez korony drzew
jak przez mleczną błonę snu,
a wiatr, ten stary włóczęga,
maluje mi w duszy pejzaże,
których nie znam,
a które zawsze znałem.

Widziałem Cię, nim Cię spotkałem -
w odbiciu wody,
w oddechu chwili,
która jeszcze nie nadeszła.
Twoje oczy - dwa pryzmaty,
przez które świat po raz pierwszy
poznaje szczęście.

Idziemy -
a czas nie ma odwagi nas dogonić.
Wszystko w nas jest początkiem:
szeptem, który dopiero chce być słowem,
uśmiechem, który staje się światłem.

W tym parku, który jest dziś oceanem myśli,
trawy – żywym atramentem wspomnień,
piszącym na falach cienia, ja staję się łódką niesioną przez prąd Twojego spojrzenia.

Miłość nie trwa – ona oddycha,

jak ziemia po deszczu,
jak niebo po burzy,
jak my po każdym spojrzeniu,
które rozcina rzeczywistość
i zszywa ją cichym,

jesteś.

 

[huzarc]

@Migrena

Ten wiersz to nastrojowy, liryczny poemat o miłości i transcendencji codzienności, napisany językiem miękkim, melodyjnym, pełnym światła i symboli natury. To wielka poezja kontemplacji, która  niesie spokój, dojrzałość i światło. Są  to w poezji współczesnej rzadkie wartości, a bardzo potrzebne w epoce rozdarcia i samych niewiadomych wyłaniających się zewsząd. To tekst z rodzaju tych, które łączą romantyczną wrażliwość z nowoczesną duchowością, czerpiąc z mistyki przyrody i z idei przenikania się bytu, pamięci i emocji. Jeszcze raz podkreślę- wielka poezja. 

[KOBIETA]

@Migrena

 

Dokładnie tak oddycha miłość :) 

ziemią po deszczu i kryształem nieba!

 

Wiersz, który napełnia powietrzem i światłem.

Siłą i soczystą zielenią, natury i pragnień.

 

Spokój, ocean myśli, czystość emocji i pięknie oddana energia bliskości.!

Cudeńko! :) 

[lena2_]

Przepięknie piszesz o miłości:):)

[Migrena]

@huzarc

 

piękne słowa do mnie skierowałeś.

 

jestem wzruszony.

 

bardzo Ci dziękuję :)

 

 

 

 

@KOBIETA

 

Dominiko.

 

uśmiecham się do Ciebie w podzięce za Twoje ciepłe słowa :)

 

dzięki wielkie :)

 

wielkie jak cały świat :)

 

 

 

 

@lena2_

 

jest mi bardzo miło, że tak 

 

uważasz:)

 

dziękuję pięknie :)

 

 

Edytowane 16 godzin temu przez Migrena (wyświetl historię edycji)

[Berenika97]

@Migrena

To jest przepiękny, i bardzo poruszający wiersz.

Połączyłeś filozoficzną refleksję nad postrzeganiem i czasem z bardzo intymnym, czułym obrazem miłości. Nie jest to prosty wiersz "o zakochaniu", ale raczej wiersz o "stanie", w jakim stawia nas miłość – o tym, jak definiuje nasz kontakt ze światem.

Świetny początek: "Idę - a liście grają we mnie, jakby świat oddychał moim krokiem." Właściwie to świat dzieje się w Tobie.

Wiersz pięknie płynie. Przejście od "Idę" (ja) do "Idziemy" (my) jest naturalne i kluczowe.

Po rozbudowanych obrazach, metaforach i filozoficznych lotach, wiersz ląduje na jednym, prostym, ale absolutnie fundamentalnym słowie: "jesteś." To słowo działa jak kotwica, która ugruntowuje całą tę ulotną podróż.

[Nata_Kruk]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

@Migrena... tytuł i samo wejście w treść, zapowiada coś ciekawego i tak jest.

 

Ciekawe przejście.. od.. idę, a tutaj.. idziemy... :) Bardzo ciepły i romantyczny fragment.

 

... stajesz się łódką, niesioną prądem.. jej.. spojrzenia i.. jn.

 

To jesteś, jest bardzo wymowne, to jakby całość szczęścia, które ma sie w tej danej chwili i może nie tylko.

To są.. oddechy miłości... ups... oddech.

Pozdrawiam.

[Alicja_Wysocka]

@Migrena 

Wiesz co? Jesteś jak Niccolò Paganini. Według legendy, podczas jednego z występów pękły mu trzy struny, ale dokończył koncert, grając jedynie na pozostałej czwartej strunie. 

Ty grasz na tej jednej, najcieńszej strunie skrzypiec - której ludzie dali imię E