Iluminacja

[huzarc]

Krew jak szkło przeciśnięte przez sito nieba

Słodki obłok nad  miastem

Uwodzi twym spojrzeniem

 

A ja nie potrafię nazwać już twej cielesności 

Zamkniętej w ruchu nieustających bioder

Jak w łupinie czasu 

Zdartej z naskórka snu

 

Patrzę tylko przez wizjer

Rozdarcia 

W utajoną myśl głaskaniem

Szorstkiej dłoni 

Po omacku splątania

Szelestem policzka czerniejącego na wietrze

Deszczem szarości po szyi

Sącząc ostatni pocałunek 

 

Odchodzisz ostatnim liściem z drzewa

Gdzie rana głęboka po pniu 

Umiera od korzeni po szczelinę 

Między sklepieniem burzowego błękitu 

A przerwaną linią widnokręgu

 

[Annna2]

@huzarc  Drzewa umierają stojąc, bo najpierw odpada gałąź , potem konar,

dęby umierają nawet 30 lat, lipy szybko, ale i szybko rosną.

Śmierć drzewa nie oznacza śmierci- to życie dla innych.

Śmierć człowieka kogoś bliskiego oznacza że:

 "Po każdym spojrzeniu w niebo zostaje w oczach nieco błękitu"

Bo zostaje zawsze  miłość co śmierć zwycięża.

Jest jak myśli głaskaniem

 

Piękny wiersz bardzo

[Migrena]

@huzarc

 

Twój wiersz to  majestatyczna artykulacja. 

 

w niej intensywna fizyczność zostaje obdarta z formy, przechodząc od „krwi jak szkło” w eteryczną, bolesną abstrakcję pożegnania. 

 

proces dekonstrukcji ukazuje, że rana po utracie nie jest zacięciem na naskórku snu, lecz egzystencjalnym rozdarciem. 

 

umiera ono strukturalnie - od metafizycznych korzeni aż po przerwaną linię widnokręgu.

 

mocny i głęboki wiersz.

 

wiersz w Twoim stylu.

 

bo masz swój styl.

 

niepowtarzalny !!!

 

 

[KOBIETA]

@huzarc

 

Zgadzam się w pełni z Migrena:) niepowtarzalny styl.!

 

Twój wiersz to krwista opowieść o stracie, wypełnia wszystkie szczeliny naskórka.

Pozostając głęboko w skórze, właściwej :) 

 

A może nawet gdzieś pod skórą? :) 

Doskonały :) 

 

 

 

 

 

 

[violetta]

drzewa żyją długi i mają różne pory, raz gorsze, raz dobre.