oczkiem w głowie

[Roma]

 

a serce ma wykołatane więc

wleź na krzywy ryj

i rozbądź się wygodnie

 

posłuchaj kawałków głodnych

czułości

może zapal skruszenia

pozawijane w bletki

ululaj się trochę

wstrząśnięciem

 

trochę zmieszaniem

i śpij z niej sny

i śnij w niej

by budzić jeszcze rozsypania

[huzarc]

@Roma

Wiersz szorstki jak skóra po nieprzespanej nocy, a przy tym czuły i prawdziwy. Nie udaje poezji – po prostu nią jest. Z tych, które się nie czyta, tylko słucha w sobie po cichu.Pozdrawiam 

[Alicja_Wysocka]

@Roma Roma, od pierwszych słów, do kropki, której nie ma - TAK

Serdeczności :)

[Migrena]

@Roma

wiersz eksploruje złożoną relację, prawdopodobnie miłosną lub bardzo intymną, która jest jednocześnie schronieniem i źródłem bólu.

mówi nam o trudnej intymności, która jest zarówno lekarstwem, jak i uświadomieniem sobie własnego rozbicia.


wykorzystuje język potoczny, by oddać surowość i ból emocjonalny.

 

OK

[Jacek_Suchowicz]

@Roma

dla mnie to krzyk porzuconej samotnej dziewczyny

 

pozdrawiam

[Berenika97]

@Roma

Twój wiersz jest o niezwykłej sile, surowy, odważny i hipnotyzujący. Czytając go, czuję się, jakbym dostała klucz do bardzo prywatnego, poturbowanego, ale przez to niewiarygodnie autentycznego świata.

Wiersz jest jednym, wielkim, paradoksalnym zaproszeniem. Zaczyna się od diagnozy: "a serce ma wykołatane". To serce jak po bitwie, wyczerpane, ledwo zipiące. I wtedy pada zaproszenie.

Ale jakie to zaproszenie! - "wleź na krzywy ryj". To sformułowanie jest brutalne i szczere, odrzucasz wszelkie konwenanse, grzeczności. Mówisz: "... musisz porzucić oczekiwania i po prostu się wedrzeć. Bez pukania."

A zaraz po tym brutalnym wejściu następuje czułe: i rozbądź się wygodnie. Ten kontrast jest wyraźny - Wejdź w mój chaos, ale poczuj się w nim jak w domu.

Druga zwrotka to instrukcja obsługi tego pokiereszowanego wnętrza. Gość ma słuchać "kawałków głodnych , czułości". To piękny obraz – dusza nie jest całością, jest zbiorem fragmentów, a każdy z nich ma niezaspokojoną potrzebę.

I wtedy pojawia się ten niesamowity obraz: "może zapal skruszenia , pozawijane w bletki". To niezwykła metafora - skruszenie, poczucie winy - staje się tutaj czymś, co można wspólnie konsumować, by osiągnąć inny stan świadomości. To świadome, wspólne pogrążenie się w bólu, by go oswoić.

Ostatnia zwrotka to kulminacja tej intymności. To już nie jest tylko bycie obok, to całkowite zanurzenie. "I śpij z niej sny , i śnij w niej" - gość ma nie tylko zamieszkać w tym sercu, ale czerpać z niego swoje sny, śnić jego językiem, jego obrazami.

A celem nie jest uzdrowienie, poskładanie w całość. Ale nie jest to obietnica happy endu, ale obietnica towarzyszenia w tym, co jest – w procesie rozsypywania.

Masz swój własny, unikalny język do opisywania stanów wewnętrznych, który jest fizyczny, szorstki, a jednocześnie niewiarygodnie czuły.