Pięć sekund czasu V

[Annna2]

 

Zniszczcie mnie, spalcie,
bo w tych bezkresach całe życie jest.
Aresztujcie myśli i słowa, w żadnej kaźni nie pomińcie,
bo to ma sens.
Życiorysy też zniszczcie, wtedy nie będzie mnie,
tak jak ich.
Na rusztowania też nie wschodźcie,
tu nie "Campo di Fiori".
Nie.

 

Kwiatów nie wolno nosić na grób,
ani wydeptywać na cmentarz dróg.
Ich nie ma, ale to nieprawda, są.
We mnie, ze mną, bo pamiętam.
Żyją w nas.
Sny odbite, szlaki łez aż po Horizon Road.
Świat jak zasuszony uczuć kwiat.
Nie trzeba ciąć róż na ich grób,
nic nie jest winien kwietny ród.
Skałę też można pokruszyć, zrzucić,
a potem strzepnąć z rękawa odłamki martwe.

 

Ich już nie ma.
Są tylko krajobrazy pomalowane krwią.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                                      - cdn-

 

 

 

 

 

 

Edytowane 7 godzin temu przez Annna2 (wyświetl historię edycji)

[huzarc]

@Annna2

To bardzo ciekawy, emocjonalnie nasycony i intelektualnie ciężki wiersz. Jest on wyraźnie osadzony w tradycji poezji pamięci. Nie jest jednak naśladowczy, gdyż stanowi próbę dialogu z ich językiem dawnych mistrzów i przemawia tonem ironicznym i zarazem modlitewnym, pełnym etycznego napięcia, zderzającego sacrum z pyłem i ruiną.

[Annna2]

@huzarc tak- dobrze odczytałeś, dziękuję.

To o autochtonach, i moich też

[Nata_Kruk]

Anno.. mocny przekaz, to prawie krzyk historii.. tu peelki... musiałabym cały cykl, na spokojnie.. któregoś dnia.

Teraz muszę kończyć.

Zostawiam pozdrowienie.

[Annna2]

@Nata_Kruk  ok poczekam i dzięki

[Migrena]

@Annna2

Aniu.

 

"są tylko krajobrazy pomalowane krwią",  to jest jeden z najmocniejszych, jakie spotkałem, obraz poetycki.

To jest poetyckie cudeńko.

 

Przepięknie operujesz kontrastem i siłą emocji.

 

Świetne są skrajne wezwania autodestrukcji i jednocześnie deklaracje niezłomnej pamięci.

 

Wykazujesz wspaniałą dojrzałość poetycką.

Bez patosu i sentymentalizmu.

 

Brawo Aniu :)

 

 

 

[Annna2]

@Migrena  dziękuję.

Ten utwór opowiada o Indianach z plemienia Lakota.

Jak okrutnie z nimi postąpiono- z rdzennymi mieszkańcami, zamieszkałymi tysiące lat na swoich ziemiach.

Najpierw wybito im bizony, (nie z głodu przecież)- potem ich.

W kraju który ma pierwszą na świecie Konstytucję mówiącą o wolności.

Uświadomiłam sobie, że autochtoni zawsze mieli pod górkę- u nas też.

Trudne były losy Warmiaków, zresztą innych autochtonów też.

Gdy wyrywa się serce, próbuje zabrać tożsamość, to narodu nie ma.

Tak, chciałam uniknąć patosu, nie wiem czy mi się udało.

[Migrena]

@Annna2

udało się świetnie :)

Ja pamiętam Twoje strony z powieści Melchiora Wańkowicza "na tropach smętka".

[Annna2]

@Migrena  uwierał wtedy Smętek tak bardzo, że trafił do spisu ksiąg zakazanych

[andrew]

@Annna2

Pamięć daleka nudna ,

trudno strawna , zdaje się zbędna .

To przykre 

Bardziej jednak dokucza światu 

brak pamięci bliskiej 

bardzo bliskiej 

 

Można ją sięgnąć dłonią.

Nie sięgamy .

 

Pozdrawiam serdecznie 

Miłego dnia 

[Annna2]

@andrew dziękuję, może dla Ciebie jest nudna i zbędna.

Ale jest. Człowiek nie bierze się znikąd, ma swoją przeszłość, swoje korzenie

swoją tożsamość. Bez tożsamości narodu nie ma.

Nie ma pamięci tu i teraz, pamięci o bliskich też nie ma.

dzięki.

 

 

Edytowane 3 godziny temu przez Annna2 (wyświetl historię edycji)

[andrew]

@Annna2

Niestety, nie przeczytałaś co napisałem...rzuciłaś okiem. 

Tak często robimy...

Pozdrawiam serdecznie 

[Annna2]

@andrew przeczytałam. dzięki

[Berenika97]

@Annna2

Twój wiersz ma ogromną siłę wyrazu. Czytając go, czuje się paradoks – z jednej strony jest w nim wołanie o unicestwienie, o zatarcie śladów ("Zniszczcie mnie, spalcie"), a z drugiej – potężne, niezłomne przekonanie, że prawdziwa istota i pamięć są niezniszczalne.

Najmocniej wybrzmiewają we mnie te słowa:

Ich nie ma, ale to nieprawda, są.

We mnie, ze mną, bo pamiętam.

Żyją w nas.

W swoim wierszu pokazujesz, że żadna zewnętrzna siła, żadna próba wymazania z historii nie jest w stanie zniszczyć tego, co nosimy w sobie. Pamięć staje się tutaj formą życia, sposobem na ocalenie tych, którzy fizycznie odeszli.

Bardzo wymowne jest Twoje odrzucenie pustych gestów i tradycyjnej żałoby ("Kwiatów nie wolno nosić na grób"). Sugeruje to, że strata, o której piszesz, jest zbyt głęboka i osobista na zewnętrzne rytuały. Pamięć nie potrzebuje kwiatów ani wydeptanych ścieżek, bo jest żywą częścią Ciebie.

Pisząc "tu nie 'Campo di Fiori'", podkreślasz wyjątkowość i osobisty wymiar tej tragedii, która nie jest historią dla publiczności, ale wewnętrznym, bolesnym doświadczeniem.

Ostatni wers, "Są tylko krajobrazy pomalowane krwią", jest wstrząsający. Strata na zawsze zmieniła sposób, w jaki postrzegasz świat – że tragedia odcisnęła na nim niezatarty.

To potężne świadectwo niezłomności pamięci i niezwykle intymny hołd złożony tym, którzy wciąż "żyją w nas". Wiersz zrobił na mnie ogromne wrażenie, jest piękny!

[andrew]

@Annna2

Niestety nie przeczytałaś .

 

Napisałem, że to przykre i pisałem ogólnie .

Przypisałaś to ...

Ok niech tak zostanie...

 

[Annna2]

@andrew  nie nie przypisałam Tobie,

zgodziłam się z Tobą- gdyby było inaczej- nie napisałabym dzięki.

Andrzej nie chciałam Ciebie urazić- jeśli tak się stało- przepraszam.

 

 

@Berenika97 dziękuję za piękny komentarz Berenika. Niesamowity.

Tak- masz rację- moje patrzenie na świat jest inne już, zmieniło się bardzo 6 lat temu.

Tak ciągle składam hołd moim Autochtonom moim Warmiakom myślę, że muszę, powinnam.

Chcę coś zatrzymać, ale mi się nie uda.

I fragment " Campo di Fiori" Miłosza.

I ci ginący, samotni,
Już zapomniani od świata,
Język nasz stał się im obcy
Jak język dawnej planety.
Aż wszystko będzie legendą
I wtedy po wielu latach
Na nowym Campo di Fiori
Bunt wznieci słowo poety.

 

 

Dziękuję.

[Berenika97]

@Annna2Pieknie napisałaś! Uda się - kultura się powoli odradza, język, tradycje, a przede wszystkim możliwość pisania o historii, o przeżyciach i losach Warmiaków. I to właśnie dzięki takim wspaniałym ludziom jak Ty Aniu! Pozdrawiam. 

[andrew]

@andrew

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.