Sztuka, ta wielka

[andrew]

poezja 

poezja pochłania 

czasami zastanawiałem się 

czy istnieję poza nią 

czy ja jestem w niej 

czy ona we mnie 

takie tam 

rozmyślania twórcy 

 

tak było do wczoraj 

 

bo 

bo zaczęło mnie 

zachwycać malarstwo 

namalowałem 

na sztywnej dykcie obraz 

wspaniały 

 

podoba mi się bardzo 

 

obawiałem się 

pokazać żonie 

bo co myśli o moim pisaniu 

nie nadaje się na forum 

 

tutaj mnie zaskoczyła 

stwierdziła że obraz super 

 

nie tyłko można zawiesić 

na nim wzrok 

znakomicie nadaje się 

jako podstawka pod garnek 

do zasłonięcia dziury w oknie 

i farba solidna 

nie jak te w muzeach 

 

zupa się wylała 

przetarła i nic 

jest jak był 

 

spytała czy to dla niej 

trochę ze smutkiem 

ale pożegnałem się z dziełem 

niech jej dobrze służy 

namaluję nowy 

 

cieszę się

wreszcie znalazłem u niej 

zrozumienie dla mojej sztuki 

 

10.2025 andrew 

Sobota, już weekend 

 

[huzarc]

@andrew Mamy wiersz, który przemawia jak miniatura ironii i liryczny zarazem, o twórczości, o ego i o codzienności, napisana w lekkim, gawędowym tonie, ale podszyta celną refleksją o kruchości artysty i niezrozumieniu sztuki.

[Jacek_Suchowicz]

u nich pragmatyzm jest wrodzony

mężowskie dzieło chcą wykorzystać

postawić na nim garnek fasoli

ach niech doceni mąż artysta

:))

[Annna2]

@andrew  niech dalej będzie z Tobą - mimo niedogodności, niech.

Pisz.

(kiedyś spaliłam żeberka, bo jednocześnie pisałam)

Fajny wiersz bardzo z humorem