posrzeptawiani

[Roma]

gdy poprzestawiani zbyt nagle

i deszczem

my z liter złożeni i z tego co po nas

zechcemy być wierszem i oby czymś jeszcze

będziemy się wplatać

i w między

w asonans

 

i by się poskładać od nowa

dla nowa

i nie tylko bywać lecz trwać choć przez chwilę

by móc dać ci słowo

i znaleźć się w słowach

to bardziej i mocniej wypiszę

 

w tę ciszę

Edytowane 14 godzin temu przez Roma (wyświetl historię edycji)

[FaLcorN]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

do kocham

popłynę

[Jacek_Suchowicz]

znakomity pomysł

pozdrawiam

[FaLcorN]

@Jacek_Suchowicz

Krzepkiego weekendu, pozdrawiam!

[Migrena]

@Roma

ten wiersz .

nie na niego  prosty klucz polifoniczny z filmu Szpiedzy tacy jak my. 

Tu trzeba użyć czytanki chińskich harcerzy;

 

i wychodzi, że :

  podmiot liryczny staje w obliczu chaosu, w którym jego życie i tożsamość zostały nagle zdeformowane lub zdezorganizowane.

"dąży do odrodzenia się i uzyskania trwałej formy ('wiersza)

To jest reakcja.

Skoro człowiek jest "z liter złożony", to musi się na nowo ułożyć.

Formą, która nadaje sens i trwałość, jest właśnie wiersz – coś uporządkowanego, sensownego i pięknego, w przeciwieństwie do bezładu liter.

Czyli: Z chaosu chce stworzyć sensowną całość.

Uproszczona wersja tego zdania:

W obliczu życiowego zamętu ("poprzestawiani") podmiot liryczny stara się odrodzić i znaleźć trwały, uporządkowany sens swojej egzystencji.

 

po ginie z tonikiem nie ma lotnych myśli .

[huzarc]

@Roma

Wiersz o delikatności języka i istnienia — zrobiony z oddechów,

nienarzucający się, a jednak trwa w pamięci jak echo po modlitwie.

To poezja o powracaniu do formy — przez litery, przez ciszę, przez siebie.

[Alicja_Wysocka]

@RomaPrawda, też się czuję bardziej pisana niż żywa, pozdrawiam :)

[tie-break]

A czy nie jest tak, że z każdym napisanym wierszem trochę budujemy samych siebie od początku?

Bo przecież poezja to nie tylko zwykłe układanie słów, żeby było ładnie.

To rozszerzanie świata wewnętrznego i zewnętrznego na nowe, dotąd jedynie przeczuwane w snach i marzeniach obszary.

A słowa zastępują nam wzrok, słuch, dotyk, smak i węch.

Edytowane 12 godzin temu przez tie-break (wyświetl historię edycji)

[Berenika97]

@Roma

Czytając Twój wiersz mam wrażenie, że dotykam czegoś bardzo osobistego – procesu składania siebie na nowo po jakimś wstrząsie, nagłej zmianie, którą pięknie oddają słowa "poprzestawiani zbyt nagle".

Masz niezwykłą umiejętność ubierania w słowa tego, co kruche i ulotne. Pomysł, że jesteśmy "z liter złożeni i z tego co po nas", jest głęboko poruszający. To metafora o połączeniu naszej tożsamości i pamięci o nas z językiem i opowieścią.

Opisujesz pewne etapy.

Najpierw jesteśmy "poprzestawiani", ale chcemy być spójni - "zechcemy być wierszem". Potem etap budowy, a właściwie odbudowy - "by się poskładać od nowa , dla nowa". A na koniec chęć tworzenia i trwania, do zostawienia po sobie śladu "nie tylko bywać lecz trwać choć przez chwilę". No i "bardziej i mocniej wypiszę ,w tę ciszę" to akt odwagi polegający na wypełnieniu pustki słowem. Twój wiersz jest dowodem na to, że ten akt się udał.

Wpisałaś w ciszę coś pięknego i subtelnego! Pozdrawiam -y!

[Sylwester_Lasota]

Świetny!

Od pe, aż do ostatniego ę. :)

 

Pozdrawiam:)

[viola arvensis]

@Roma obyś sie nigdy nie wypisała, bo spisujesz sie w pisaniu - wyśmienicie

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.