Zator

[Simon Tracy]

Mój licznik żyć się wyczerpał.

Musiałbym płacić

słone sumy pieniędzy,

by go nie tyle zregenerować

co wzbudzić 

w nim nikły płomyk nadziei.

A fatum tylko na to czeka.

By go stłumić w popiele.

Spalić wszystkie próby wyjścia

już na starcie.

Zresztą musiałbym stanąć w prawdzie.

Obnażony i przegrany.

Bez pewności w głosie.

Siląc się na spokój.

Snuć opowieści

jak z najgorszego koszmaru.

Dla uszu,

które są nieczułe na ból jednostki.

Zagubionej wśród labiryntu świata, 

którego nie sposób rozgryźć, 

będąc dzieckiem gotyckiej nocy,

dekadenckiej,

alkoholowo-lekowej samotni.

Być nie duszą, nie ciałem 

a tchnieniem jedynie grozy.

Mroźnym powiewem,

wśród wilgnych

i ciemnych korytarzy domów.

Porzuconych i kalekich

już od upływu wieków.

 

 

O północy opuszczam bar 

i chwiejnym krokiem idę

przez środek ulicy,

pustej już i grobowo wręcz cichej, 

jak me serce.

Bez emocji,

których okazywać mi nie przystoi.

Ruszam ku stalowej konstrukcji mostu.

Na jego wąskiej barierce

nie muszę stawać 

ani w prawdzie ani w kłamstwie.

Przeciw sobie i bliźnim.

Nie ma tu uszu,

które nie potrafią zrozumieć,

ani oczu

które nie potrafią przestać oceniać.

Jest tylko wezbrany nurt,

zimnej jak trup.

Zimowej rzeki.

Niosącej w wirach kamyki i gałęzie 

ku zatraceniu.

Zapomniałbym w tej ostatniej minucie.

Rozpiąłem gruby,

wełniany, czarny płaszcz.

Z malutkiej wewnętrznej kieszeni

na piersi,

wyjąłem nieduży skórzany portfel.

Gotówkę i monety posłałem w nurt.

Tak jakbym

wrzucał drobne do fontanny.

Nie muszę myśleć nad życzeniem.

Ono się właśnie spełnia.

Życzenie śmierci. 

 

 

Drżącymi z zimna nie strachu palcami.

Wyjąłem małe zawiniątko.

Twoje zdjęcie.

Urzekająco doskonałe.

Jak portrety, które wyszły 

spod Twej uświęconej, anielskiej dłoni.

Zatknąłem zdjęcie w szparze

jednej ze śrub.

Nie umiałbym skoczyć z Tobą.

Najpierw rano odnajdą tylko to zdjęcie 

a może nie zwrócą uwagi.

Przechodnie, kierowcy. 

Ci wszyscy głupcy. Ślepcy.

Nie skojarzą.

Dopóki rzeka nie wyrzuci 

wzdętego od rozkładu ciała.

Gdzieś w gnilne, przybite do ziemi mokrym śniegiem szuwary.

Lub zatrzyma się w lodowym zatorze, 

pod konstrukcją kolejnego z mostów.

Twarzą ku toni.

 

 

Może i Ty nieraz do tego czasu 

jadąc tramwajem z uczelni 

przez tłoczny most Anichkova.

Tęsknym, zmęczonym wzrokiem, 

spojrzysz w dół ku rzece.

I wspomnisz czule

tego przeklętego poetę,

który nie zabiegał w życiu o nic 

ponad Twe względy.

Do diabła z rozsądkiem.

Chciałabym wrócić do dni dawnych 

i znów kochać i wybrać sercem.

Pomyślisz, ostatni raz posyłając mu wdzięczny i ciepły uśmiech.

Wtem trup z trudem drgnął

i oparł się o krę.

Nurt i wolne, ciężkie bryły wokół 

obróciły go ku jezdni.

Uniósł z wolna rękę 

i machał aż czerwone cielsko tramwaju 

nie zniknęło mu z oczu,

skręcając ku kamienicom 

na Newskim Prospekcie.