„Trucizna”

[Xdarcyx]

Trucizna-
na własne życzenie ją pije 

Trucizna-

póki na zegarze północ nie wybije 

Trucizna-

ciągle to robię

Trucizna-

może kiedyś, wybaczę sobie 

 

Jak Trucizna zatruwasz mój organizm

Jak kolce róży wbijasz się w duszę mą i ranisz

Tak ostro wbijasz te małe szpilki

Koniec tej drogi- daleki, nie bliski…

 

Piję ją sama, świadomie 

Każdego dnia, nikt się nie dowie

Że Trucizną tą, miłość jest do ciebie 

I choć pijąc ją, przez chwilę mi jak w niebie 

Za chwilę tonę jednak, jestem w potrzebie 

 

Ratunku już nie ma, piję ją do dna 

Nie wiem czy żałuje, każdego takiego dnia

Gdy Truciznę piłam nieświadomie

Studiowałam powoli swą anatomię 

Może tak było lepiej, truć się niepewnie

Teraz już tylko, w noce i we dnie 

Trucizna we mnie promieniuje 

A dusza ma nią cała emanuje

 

 

 

Oh, Aniele…

Czy oczekiwałam aż tak wiele?
I kto by się spodziewał 

Że duszę mą, tak ktoś sponiewierał 

Że wlejesz trunek ten, życia nic nie warty

 

Że Trucizną mą, będziesz…

Ty.

 

 

[tie-break]

Nie lepiej wylać wreszcie tę truciznę i pójść np. do parku albo do lasu? Kontakt z przyrodą poprawia nastrój, można się dotlenić, a jesień potrafi być piękna. Zrób coś dobrego dla tej sponiewieranej duszy, żeby następnym razem zasiąść do pisania wierszy w lepszym humorze i z lepszymi pomysłami.

[Alicja_Wysocka]

@XdarcyxZa powyższym komentarzem - tylko zabierz ze sobą coś do notowania, usiądź na ławce

i wróć z tym do nas. Tylko się wsłuchaj i wpatrz :)

[Annna2]

@Xdarcyx - taka z ciebie" trująca dziewczyna"- tak tu: