Kiedy nadejdzie jutro

[Adam Zębala]

Patrzę na łzy spadające 

z Twoich oczu i obficie 

płynące po Twojej twarzy.

 

Po kim płaczesz i dla kogo

wylewasz potok łez

ciężkich jak kamień.

 

Delikatnie stawiasz stopę 

i planujesz gdzie postawić kolejną 

na piaszczystej ziemi.

 

Jutro będzie przypływ

i piasek zatopi woda

na co czekasz stojąc tutaj.

 

Wśród bujnej roślinności 

postawisz szałas 

i rozpalisz ogień. 

 

Nie ugasi ognia potok

Twoich łez ogień się nimi

karmi i płonie mocniej.

 

Powiew zimnego wiatru z nad morza

i odgłos wzburzonej wody

nie pozwala spokojnie zasnąć.

 

Utoniesz we własnych myślach

unoszących się na powierzchni

morza wylanych łez.

 

Kiedy nadejdzie jutro

nic się nie zmieni

utoniesz w mokrym piasku.

 

Pośród szumu wiatru

i krzyku ptaków które

nad Tobą zataczają koło.  

 

[huzarc]

@Adam Zębala To wiersz, który nie szuka fajerwerków — jest cichy, jak ktoś stojący na brzegu i żegnający kogoś lub coś, co odpływa.

Nie krzyczy, nie dramatyzuje — i właśnie przez to uderza w czytelnika.