Romans

[wierszyki]

Tydzień nam dano, tydzień rozmowy.
Zwykłe śniadania.
O co gra się toczy?
Między słowami ruchome piaski.
Słabość tak łatwo wydobyć obcym.

Jakiś tam żarcik — poczucie sprawstwa.
Szacunek za lat czterdzieści — banknocik.
Emerytura rzecz pewna
i ważna.
Niewypłacalność jak zator proroczy

Za elegancki
wystrój kołnierza.
Za ogolenie się — niech ma — dla żony.
Objęcia, gdy się samemu iść nie da.
Czasem zwyczajny po prostu dotyk.

 

 

 

 

 

[huzarc]

@wierszyki

Twój wiersz działa jak ciche memento – przypomnienie, że prawdziwa bliskość i godność człowieka kryje się w najdrobniejszych gestach. Czytając go, mam wrażenie, że zaglądam w życie kogoś starszego, dla kogo śniadanie, żart czy dotyk stają się fundamentami sensu.

[obywatel]

@wierszykiujęły mnie ruchome piaski, i fantastyczna "za elegancki wystrój kołnierza", jużem zapiaszczony :)