Pan Cogito

[Annna2]

 

 

 

Jest tyle miejsc zdobytych, widzianych.
Italia, Hellada, czy "Martwa natura z wędzidłem".
"Wysoko w górze- on", już nie wiem czy to zdumienie,
zdziwienie- ono przecież też istnieje.

Herbertowskie wołanie ze wzgórza Filopapposa- "on'!
Widać, co, kogo, gdzie.
A może to tylko błysk uporządkowania,
tam leżą estetyk wszelkie doznania.

Terborch- nie Vermeer i Rembrandt,
dlaczego tylko jeden obraz?
Albo tawerny, bezimiennie bliźniacze.

Jestem tam, gdzie chciałam być,
toast haustem powietrza.
Za życie i radość spotkania
chociaż ono nigdy nie mogło
się zdarzyć.

[huzarc]

@Annna2

Twój wiersz czyta się jak podróż przez mapę kultury i sztuki, ale jednocześnie jak zwierzenie osoby, która naprawdę była tam, patrzyła, oddychała i zapamiętała. Pozdrawiam:)

[obywatel]

@Annna2dla mnie ten wiesz to inna półka, księgozbiór, i pracownia malarska, a nawet muzeum albo biblioteka taka w której prowadzi się wieczorki, rozmawiam z wierszem :)

[Annna2]

@huzarc nie, nie byłam tam, ale Herbert sprawił jakbym była.

dziękuję

@obywatel dziękuję

[andrew]

@Annna2

...

real to jeden ze światów 

w jakich żyjemy 

głównie fizycznie 

niektórzy tylko ...

to ich strata ubogość 

 

życie to dusza umysł...

świat myśli 

często poza 

granicami rzeczywistości 

w wielu wymiarach 

 

tam istniejemy 

tam nasz byt 

...

Pozdrawiam serdecznie 

Miłego dnia 

[Annna2]

@andrew ładnie

[Migrena]

@Annna2

Aniu.

Niezwykły wiersz!

Jest to podróż przez arcydzieła i miejsca, która okazuje się podróżą do samego siebie.

Od Filopapposa po holenderską vanitas – wszystko służy jednemu: odnalezieniu ulotnego, lecz doskonałego porządku estetyki.

[Maciek.J]

Jak zawsze jestem pełen uznania i podziwu dla twojego pióra Aniu. Pisz jak najwięcej bo czujesz to o czym są twoje piękne strofy . Absolutnie serduszko dla ciebie, szkoda, że dać mogę tylko jedno.

[Robert Witold Gorzkowski]

@Annna2 Aniu jestem w pracy i nie mogę się skupić przez dzwoniące telefony, a nie chcę napisać czegoś banalnego. Pozwól że przeczytam go w ciszy wieczorem w domu i powrócę z przemyślaną odpowiedzią.

[Annna2]

@Migrena  tak, poszukiwanie estetyki.

Herbert był zafascynowany kulturą Zachodu, Grecją i kulturą starożytną, w chciał, przekazywać tą 

wiedzę. Uporządkowanie jej, tak lubił porządek

Dziękuję Jacek za piękny , mądry komentarz.

 

 

@Maciek.J  przeceniasz mnie trochę, ale dzięki.

niedługo rocznica 101 .

 

 

 

@Robert Witold Gorzkowski oczywiście Robert.

Poczekam, nie śpiesz się. Zawsze poczekam.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Edytowane 1 godzinę temu przez Annna2 (wyświetl historię edycji)

[Berenika97]

@Annna2

To jest wiersz niezwykle erudycyjny, gęsty od znaczeń, wymagający znajomości pewnych kodów kulturowych, ale w zamian oferuje głęboką, osobistą refleksję. Dla Ciebie podróż intelektualna i lektura (szczególnie esejów Zbigniewa Herberta) jest tak samo realnym doświadczeniem, jak podróż fizyczna. Krajobraz wewnętrzny jest zbudowany z książek i obrazów na równi z geografią. Wiersz jest głęboko zakorzeniony w myśli Herberta. "Wołanie ze wzgórza Filopapposa",  poeta doznaje epifanii, nagłego olśnienia monumentalnością i sensem starożytnej budowli, ale podajesz w wątpliwość to doznanie - "A może to tylko błysk uporządkowania". 

Koniec wiersza nadaje sens całej poprzedniej wędrówce. Okazuje się, że te wszystkie miejsca, obrazy i książki były tłem lub drogą do jednego, najważniejszego punktu: pogodzenia się z niemożliwością.

"Za życie i radość spotkania, chociaż ono nigdy nie mogło się zdarzyć" – to hołd dla siły wyobraźni, pamięci i uczuć, które są realne nawet bez fizycznego potwierdzenia.

To utwór o tym, jak obcowanie z wielką sztuką i kulturą staje się sposobem na przeżycie i oswojenie osobistej straty lub niespełnienia.

Podróże po Helladzie i galeriach sztuki stają się tak naprawdę podróżą w głąb siebie, by na końcu móc wznieść toast za spotkanie, które żyje tylko w tej wewnętrznej przestrzeni. Tak odbieram Twój piękny i poruszający wiersz. 

 

ps. Też lubię Herberta.