Pytanie do jednorożców

[huzarc]

Kim jesteś

 

Powiedz mi

Jak się w końcu

Zdecydujesz 

 

Jednorożcu 

 

Ale to i tak będzie

Nieistotne

 

Jak nadąsane 

Zaimki i przyimki

Domykają pęknięcia 

 

A skrzydeł przecież 

Nie masz na miarę słów

 

Nie rysują ich

Reguły wyboru

 

Diagnoza 

Przypadki psychiatryczne 

Nie językowe 

Kulawa fleksja tożsamości 

I modne nazywanie 

Skazy na kręgosłupie 

 

Dla śmierci 

Pozostanie to 

Bez znaczenia

[Annna2]

@huzarc gorzkie słowa, uprawnione i dobre.

Tolerancja, tolerancja tolerancja krzyczą. Musicie tolerować! Tak ok,

ale to idzie w obie strony-( mniejszość chce zakrzyczeć większość) póki co są mniejszością,

i powinni szanować naszą większość.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Edytowane 6 godzin temu przez Annna2 (wyświetl historię edycji)

[Migrena]

@huzarc

Mamy tutaj przedstawiony ironiczny paradoks kondycji ludzkiej: im bardziej precyzyjny staje się język w probie zamknięcia tozsamości (poprzez zaimki, diagnozy czy modne nazwy), tym bardziej obnaża się jego fundamentalna niewystarczalność i arbitralność w obliczu egzystencjalnej  pustki, która dla Śmierci zawsze pozostanie nieistotna.

 

Głęboki, piękny wiersz.

[Robert Witold Gorzkowski]

@huzarc uff Twój wiersz i awatar idą w parze niby lekko niby panujemy nad Twoją myślą; a puenta rozwala, uderza dobitnie.

[Berenika97]

@huzarc

"Dla śmierci 

Pozostanie to 

Bez znaczenia"

Czyli dla śmierci nie ma też znaczenie miłość, poezja, ból i radość. 

Ale znaczenie powstaje tu – w życiu. W tych "nadąsanych zaimkach", w próbach nazywania. W szukaniu języka na to, co jeszcze go nie ma.

To nie skaza. To po prostu – stawanie się.

[andrew]

@huzarc

Słowne balansowanie,

jak zabawa klockami lego.

Mimo, że budowla trochę krzywa,

budzi zainteresowanie.

 

Pozdrawiam serdecznie 

Miłego dnia 

[Alicja_Wysocka]

@huzarc Twój wiersz jawi mi się jako subtelna gra między tożsamością ludzką a poetycką

- kim jesteśmy w świecie słów i wyobraźni, a kim w rzeczywistości.

Jednorożec staje się symbolem tego, co nieuchwytne, a jednocześnie prawdziwe w doświadczeniu tworzenia. Podoba mi się, jak pokazujesz, że słowa nie zawsze wystarczą, by opisać skomplikowaną indywidualność, a mimo to każdy wers niesie swoją wagę i prawdę.