***

[Somalija]

rozpuszczasz mnie 

by po cielesnym długu

zlizać słodycz

z nią 

 

w obcych ramionach 

samotna roziskrzona tobą 

palę się cała 

 

dotykasz brzeżyny ucha

gęstą myśli strugą 

odsyłam ciepło 

przekrwienia drżąc 

w jesiennej równonocy

godzinach 

 

na niskim słońcu

mlecznego nieba 

jest mi bliżej 

sięgnąć 

 

wrażenia 

 

 

[huzarc]

@Somalija

To bardzo intymny i subtelny wiersz. Czuć w nim atmosferę ciała i chwili, która jednocześnie jest fizyczna i pełna tęsknoty. Podoba mi się, jak obrazy dotyku – „brzeżyna ucha”, „gęsta struga myśli” – splatają się z pejzażem świata: słońcem, mlecznym niebem, równonocą. To sprawia, że przeżycie osobiste zyskuje wymiar większy, kosmiczny. Zakończenie otwarte jednym słowem – „wrażenia” – zostawia przestrzeń, zamiast zamykać. To tekst, który raczej się odczuwa niż rozumie do końca, a w tym tkwi jego urok.

Pozdrawiam:)

[Migrena]

@Somalija

 

ulala.

W tym pięknym wierszu ciało staje się pejzażem zmysłów.

 

Płonący żar jest tu złudzeniem samotności roziskrzonej miłoscią.

"dotyk brzeżyny ucha" to metafizyczny most między tęsknotą a absolutnym spełnieniem.

Fenomenalny :)

 

 

 

Edytowane 58 minut temu przez Migrena (wyświetl historię edycji)