Brzeg pola

[P.Mgieł]

na brzegu pola

rosną słowa których nikt nie zebrał

cisza przysiadła na ramieniu jak ptak,

co nie zna imienia.

w zeschniętej trawie

słychać drżenie wiatru

i coś jeszcze – jakby echo dawnych rozmów

nie patrzę w stronę drogi

bo wszystkie drogi są teraz ścieżkami światła

a pod stopami

ziemia oddycha jakby chciała powiedzieć: „jesteś u siebie”

[Sylwester_Lasota]

Ładnie.

 

Pozdrawiam.

[Gosława]

Zdecydowanie moje klimaty 

[Berenika97]

@P.Mgieł

Twój wiersz ma piękną atmosferę. Pięknie łączysz naturę z metafizyką. Szczególnie podoba mi się obraz "słów których nikt nie zebrał".

 

 

[Alicja_Wysocka]

@P.Mgieł

Skojarzyłam sobie twój wiersz ze żniwem.  - słyszałam, że był taki zwyczaj, zostawiania kłosów dla biednych, na brzegu pola.

Ale widzę też obraz, że nie wszystkie słowa są zebrane, użyte, zabrane przez ludzi.

Część zostaje, dojrzewa w ciszy - czekają na tego, kto będzie chciał je przyjąć.