To jest ustalone

[Natuskaa]

Zapalam światło, ku tobie.

Popatrz jak budzi się jasność.

Kiedy wychodzą z nas słowa,

łagodnieje każdy akcent.

 

Nie czas wiercić dziury butem,

 

z nich są prawdziwe przepaście,

w które wpadają minuty,

a tak naprawdę potrafisz -

 

- podnieść się z tego milczenia.

 

Nie warto męczyć obuwia

upartą i tłustą myślą.

Niech jak słonina się topi,

schnąca na słonecznym haku,

 

wnet skruszoną... wiatr rozwieje.

 

Chodź, jakby już było dzisiaj,

potem jutro, nigdy wczoraj.

Ja potrzebuję cię tutaj.

[wierszyki]

 

 

Czytam sobie jako indywidualne ciche intymne wyznanie.

Bo już w wersji społecznej totalnej makro to dla mnie  trudne do przyjęcia.

Ciekawy wiersz pzdr

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Edytowane wczoraj o 19:21 przez wierszyki
. (wyświetl historię edycji)

[Sylwester_Lasota]

Ładnie. 

Pozdrawiam :)

[brt abacadaba]

Chciałbym takiej miłości która pisze wiersze

Ostatkiem rozsądku jednak wiem że 

nie możliwe jest

[Ewelina]

@Natuskaa pięknie napisane. 

Pozdrawiam

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

[Natuskaa]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Ale, że makro w jakim sensie? Nie bardzo rozumiem. To wiersz, i jak każdy wiersz albo znajduje odbiorcę, albo nie. 

 

Dziękuję za odwiedzinki :)

Pozdrawiam

 

 Dziękuję :)

Pozdrawiam

 

Co nie jest możliwe? Miłość czy wiersze?

Są przecież różne miłości. Jedni się lubują w pewnym stanie ducha i potrafią znajdować coraz to nowe inkarnacje dla jego podtrzymania, inni w polityce, przyrodzie albo znanych nazwiskach... Szwedzki stół... bierzemy, czego potrzebujemy.

 

Dziękuję za przybycie.

Pozdrawiam :) 

 

 

Dziękuję ślicznie :)

Pozdrawiam

[Nata_Kruk]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

@Natuskaa... za samo 'wejście' w wiersz, duży plus. Piękna jest ta strofka.

Nie warto.. męczyć.. być.. upartym i niech to...

... bo człowiek potrzebuje drugiego człowieka, jak powietrza.

[Natuskaa]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Dziękuję za plus-a :) Masz rację, jesteśmy istotami społecznymi i potrzebujemy towarzystwa innych ludzi.

 

Pozdrawiam

[Berenika97]

@Natuskaa

Dla mnie ta fraza "Zapalam światło, ku tobie" jest jak rozjaśnianie przestrzeni między dwojgiem ludzi. A "Nie czas wiercić dziury butem" - to oryginalna metafora na niepotrzebne zadręczanie się, rujnowanie czegoś dobrego własnymi obsesjami.

Cały wiersz ma coś z czułego namawiania kogoś bliskiego, żeby wyszedł  z tego "milczenia". Jest w tym dużo ciepła i mądrości o tym, jak czasem najlepszą terapią jest po prostu obecność drugiej osoby. Świetne!