Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

i nikt cię nie usłyszy, 

na rozwianych przestrzeniach - trwasz, 

pozornie stoicki spokój w tobie...

nikt cię nie zawoła,  

stoisz na rozwidleniu bezradnie, 

przybierasz nienaganne miny - trwasz 

 

w morze rozległych zawinionych ciszy, 

w wąskie gardło niemego krzyku 

bezszelestnie brniesz, 

rozpadasz się jak popiół - trwasz 

 

I nikt cię nie usłyszy 

 

 

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

@Ewelina Po prawdzie tak raczej jest i to nazywam paradoksem ludzkości, a mam na myśli to, pomimo, że jest nas ludzi na tym  świecie parę miliardów, nie wiem nie liczyłem, to tak naprawdę w głębi serca i umysłu jesteśmy jako jednostki zawsze samotni. Pozdrawiam serdecznie!

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


×
×
  • Dodaj nową pozycję...