GENESIS

[Migrena]

 

 

Początek rozrywa ciemność.
Tam, gdzie przed chwilą milczał bezdech nicości,
rodzi się iskra -
ostra jak pierwsza myśl, która przecina chaos.


Światło pęka:
łono Boga rozchyla się w bólu,
a z krwi Jego ciszy spływa ogień.
Morza wykluwają się z piany pierwszego słowa,
góry unoszą się jak mięśnie nieba,
drapiąc pazurami bezczas.


Ptaki, których jeszcze nie ma,
śnią w pulsie wieczności,
gwiazdy rodzą się w potach stworzenia - wirują w tańcu narodzin,
płomienia, chwili,
która stanie się Bogiem.


A jednak w środku ognia - igła lodu:
cisza, która pamięta, że była wszystkim.
W niej drży echo pytań,
których nikt jeszcze nie wymówił.

Paruje oddech w ustach dziecka,
którego jeszcze nie nazwano,
pachnący mokrą ziemią po pierwszym deszczu.
Na horyzoncie paszcza światła.
W niej drga pierwszy cień,
który pomieści życie.


Pierwszy oddech Boga -
tak głośny,
że budzi bezdenną ciszę.

Bo On zapragnął początku,
jak my pragniemy końca.

Początek stał się ciałem. 
I pił nas jak wodę. 


W głębi ciemności 
zadrgał głos, 
co nie zna swego imienia, 
lecz ślepe światło 
już go szuka.

 

 

[Annna2]

@Migrena  Początek. Księga Rodzaju.

A od Niego wszystko się stało, trwa i jest.

Bóg urodził się dzieckiem, bo tak chciał- a przecież mógł inaczej-

robił to dla nas dla człowieka. 

I pomyśleć, że zapytał o zgodę Maryi- w czasach i na ziemiach, gdzie głos kobiety

niewiele się liczył. A jednak.

I wciąż jest Tajemnicą:

W głębi ciemności 
zadrgał głos, 
co nie zna swego imienia, 
lecz ślepe światło 
już go szuka.

I oddał życie za nas na Krzyżu- z miłości do nas- do ludzi.

Odkupił śmierć.

Non omnis moriar- wierzę, że kiedy przyjdzie czas- On będzie stał u bram.

Piękny

[Berenika97]

@Migrena To jest absolutnie wyjątkowy wiersz. 

To, co uderza od pierwszej chwili, to niesamowita siła i plastyczność obrazów. Metafory takie jak "łono Boga rozchylające się w bólu", "góry unoszące się jak mięśnie nieba" czy "igła lodu w środku ognia" są nie tylko oryginalne, ale wręcz fizycznie odczuwalne. Tworzysz mit początku, który jest jednocześnie brutalny, bolesny i niewiarygodnie piękny.

Pod tą zmysłową warstwą kryje się głębia filozoficzna. Szczególnie poruszył mnie fragment: "Bo On zapragnął początku, jak my pragniemy końca". To odwrócenie perspektywy, które nadaje całemu aktowi stworzenia zupełnie nowy, ludzki i niemal tragiczny wymiar.

Zakończenie, z "głosem, co nie zna swego imienia", które szuka "ślepe światło", jest idealnym domknięciem – pozostawia w czytelniku poczucie tajemnicy i niepokoju, ale też nadziei na odnalezienie sensu w tym chaosie narodzin. Dlatego nie wiem, czy moje "odczytanie" przesłania nie kłóci się z Twoimi myślami, zawartymi w tym tekście. 

To poezja, która zostaje w głowie i niesamowicie inspiruje!