Dagma z Krainy Śledzi

[Migrena]

 

 

W sklepie pachnącym Atlantykiem i starym szlamem
stoi ona - królowa szczypców,
sirena z plastikowego wiadra.

Włosy - tłuste struny,
na których zagrałby sam diabeł morski,
gdyby nie brzydził się łupieżu.

Dagma, kapłanka sekty dorsza,
głosi kazania do karpi,
że zbawienie przyjdzie w solance.

Każdy, kto przekroczy próg,
czuje, jak wysysa z niego witaminę D
i całą radość z życia,
niczym sum w porze głodu.

Mówią, że nigdy nie widziała mydła,
ale za to wierzy w kryształ,
co oczyszcza aurę z... wątróbki.

Jej uśmiech - jak szczęka rekina po stypie,
jej dłonie - relikwie panierki z wczoraj.
A w oczach świeci sekciarskie „Amen”,
jak neon w barze „U Śledzia”.

Jeśli spotkasz Dagmę - uciekaj,
bo inaczej skończysz,
oprawiony w pergamin z plotek
i jej narcyzmu,
podany z plastrem cytryny,
na ołtarzu świętej Makreli.

 

 

[Alicja_Wysocka]

@Migrena Ale naplotłeś, lubię bajki :)

[Marek.zak1]

Ciekawe, a przypomniałem sobie, jak mama mówiła, że przed wojną takie były i to niemało, nazywano je śledziarami, bo jednak śledź był królem tych zakątków. Pozdrawiam. 

[Naram-sin]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

W punkt. To jest jedna z tych kapitalnych metafor, które można interpretować bez końca.

[Berenika97]

@Migrena

Nie wchodzę tam, gdzie śmierdzi morzem z beczki,
omijam dorsze, karpie i sieci rybiej męki.
Niech sireny toną w plastikowym sosie —
ja wybieram powietrze czyste, ląd i słońce w rosie.