A może

[Annna2]

 

A może powój zrywasz, gdzieś przy torfiakach,

rozgrzanym słońcem wczesnego lata.

Dróg nieprzespanych nie z tego świata.

Zbożem śpiewasz w purpurowych makach.

 

Śpi ikebana schowana w Łyny brzeźniakach,

a z nich utulana wciąż moja słów dzielnica.

A wartownicy cienie, ta nasza dziś ulica,

chabrowe sny schowane w łez absmakach.

 

A może znajdę Cię gdzieś w tafli jeziora,

a klangor żurawi wciąż śmiech pamięta

Mamo- trudna i zbędna  ta moja perora

 

Niwa bezkresna to lnu znów metafora

Piękna i droga Mateńko zawsze święta.,

a polna panna wiatrem jeszcze rozpięta.

Edytowane 8 godzin temu przez Annna2 (wyświetl historię edycji)

[Berenika97]

@Annna2

Twój wiersz ma niezwykle liryczny i pełen czułości charakter. Dużo w nim  obrazów natury, które stają się językiem uczuć. To nadaje utworowi lekko mistyczny, a zarazem bardzo osobisty ton.

 

[andrew]

@Annna2

Ślicznie,

blisko, osobiście...

 

Pozdrawiam serdecznie 

Miłego wieczoru