Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

 

Pierwsza ambicja ochoczo pojechała w góry

chociażby tęsknie zapatrzeć się

w najwyższe szczyty niebiańskich wzniesień

(sprawa wydawałaby się banalna)

 

Druga ambicja wybrała się na jeziora

aby wertować prawdziwym nurkowaniem

nierówne dna najgłębszych z nich

(sprawa również raczej pospolita)

 

Trzecia ambicja postawiła na skok na bungee

niby zupełnie nic takiego, niby nic

ale weź odważ się na taki głupi siup

(zupełnie nic odkrywczego)

 

Czwarta ambicja zrezygnowała całkiem - chillout

bo postanowiła żaden wiersz napisać

żaden poemat bez wzniosłych idei ani symboli

(nie napięła się wcale na jakiekolwiek znaczenia)

 

Jak widać właśnie niniejszym to czwartej ambicji

udało się nieudanie kompletnie najbardziej

balanga słów – ojej, ojej.

 

Warszawa – Stegny, 07.08.2025r.

 

Opublikowano

@LeszczymBardzo ambitny tekst. 

Niezła zabawa z pojęciem "ambicja". Banalne ambicje to ambicje z social mediów. Ale czwarta - to niezły paradoks, ambicja, by nie mieć ambicji. I paradoksalnie porażka stała się sukcesem. To bardzo udana nieudana próba. No chyba, że coś pomieszałam. :) Ale mi się podoba. 


 


 

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Piszę, gdy noc jest tak czarna, że słowa krwawią, zanim je wypowiem, a każda próba pisania wersów to jak plucie krwią  w ogień, który i tak mnie trawi od środka. Mam język jak mięsień po walce -- sztywny, obolały, pełen słów, które gniją zanim je wypowiem. Ty jesteś solą w moim gardle, a ja połykam cię codziennie, nie mogąc się nasycić. Nie kocham cię -- ja cię fermentuję. Twoja skóra to winogrona, które gniotę stopą w piwnicy, gdzie powietrze jest lepkie i ciężkie. Dotykam cię w ciemności, az czuję w ustach smak cierpkości i goryczy. Fermentuję cię długo, aż pęknie beczka i będę mógł cię wypić, nawet jeśli smakujesz jak krew zmieszana z ziemią. Kocham cię jak ziemia kocha korzeń -- brudno, bruzdami, bez światła. Moje milczenie to nie spokój, to skowyt przykuty łańcuchem do podniebienia. Gdy śpisz -- ja się wgryzam zębami myśli w twoje imię, aż mam usta pełne krwi i metafor. Gdybyś była dźwiękiem -- byłabyś tym basem, który rozrywa wnętrzności na koncertach końca świata. Gdybyś była światłem -- byłabyś rozbłyskiem supernowej, zanim wszystko znów staje się ciszą. Nie jestem poetą. Jestem ciałem, które nie wie, jak przestać drżeć. Zestaloną tęsknotą, która chodzi po pokoju w twoich butach. Moje serce nie bije -- ono wylizuje po tobie ranę, codziennie od nowa, jak pies przywiązany do drzewa, które kiedyś nazwałaś domem. Kiedy patrzę w niebo, nie szukam Boga -- szukam twojego oddechu, tego, co zostawiłaś między gwiazdami, jakbyś chciała mnie oszukac, że odeszłaś tylko trochę w bok. Nie modlę się -- bo każde moje „amen” brzmi jak twoje imię połknięte razem z nożem. Zamiast tego siedzę. Milczę. Gniotę się w sobie, jak list, którego nie umiem wysłać, bo wciąż pachnie twoim ciałem. Miłość, którą mam, to nie ptak, nie ćma, nie ogień. To żelazna kula w gardle, zardzewiała i ciężka, a mimo to codziennie ją połykam, żeby nie wybuchnąć tobą.  
    • @Alicja_Wysocka Trochę dudni w głowie - nic strasznego. Wybacz, lubię szybko. Nie przesiądę się z intercity w lokalny pociąg. PS.Wena przyzwyczaja się do luksusu.
    • dość już mi jest "waków", "istów", "istek", "izmów" postów, rozmów, kłótni, wpisów tych na wielkie "P" i małe "p", tego co dobre, i co złe rewolucji, saturnistów (bo zjadać zechcą własne dzieci) celibatu, życia w grzechu (znaczy - od spowiedzi do spowiedzi) dość już mam walki tłumów (tłumów w ogóle!), siostry z bratem dwóch sąsiadów, kata z katem skatem bawi się oprawca z katem bawi obywatel kast, warstw, grup, koalicji, parti dość już mam tradycji, kultur, od Tasmanii do Grenlandii dość już wszystkiego co ludzkie, bo to "wszystko" jest mi obce wolność, miłość - ah, wszystkiego nie chce mi się pisać powiem krócej więc - pieniądze ustaw, kruczków, legislatur Państwa zdrowych i wariatów rozporządzeń, sejmów, narad Kacpra, Melchiora, Baltazara w skrócie, bardziej lapidarnie, dość mam tego co popadnie niczym dla mnie jest polityk, nawet taki co nie kradnie za mną siedzi lady Makbet, pisać każe mi przy stole największa mądrość to jest opór, najlepszy sprzeciw to pistolet
    • @Nata_Kruk a ja mam swoje blizny. Nawet ich specjalnie nie pilnuję. Zawsze ze mną. Tak jak wspomnienia. I kolekcja marzeń.   Nie gniewaj się Nata, że nie odpowiadam na Twoje pytanie. Nie odpowiadam teraz. Ale przecież kiedyś.....
    • @Alicja_Wysocka nie, nie, nie. Żaden cezary. Czaruś :)
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...