Żywot z innego koszmaru

[Simon Tracy]

Widzisz pomniki i budynki, 
bardziej rozwiniętych i mądrzejszych 
od nas współczesnych, 
wyszkolonych wiedzą z gwiazd przodków.
I myślisz wtedy tylko o tym
jak zachować byt swój na Ziemi.
Jak wytworzyć w genach stworzenia, 
nie podlegająca atomom przemijania, 
czystą, niepokalaną krótkowzrocznością umysłów, nieśmiertelność.
Fundamenty świata 
są jedynie kruchą podwaliną. 
Trwałych celów i pragnień 
w jego ogrodach szczęścia nie buduj.

Świat jest przeżarty zgnilizną 
wartko umykającego czasu.
Jego wskazówki jak brzytwy, 
tną nasze żywota i ciała

w grzechu ostałe,
zanim zdołamy zrozumieć 
cel i przyczynę wędrówki.
Tak mnie więc śmieszą 
Wasze ludzkie problemy.
Obowiązki, sprawunki, prace i uczucia.
Mówicie, że marnuje czas 
na depresyjne, łaknące łez 
zapisy strof nigdy nieukończonych poematów.
Lecz ja to rozumiem i wiem.
Czas bywa mi wrogiem. 
Lecz i przyjacielskie wizję 
mi w marzeniach sennych tworzy.
On mnie scali dnia pewnego

z ciszą absolutu.

Często śnię. 
Stoję w ogromnym,

eklektycznie urządzonym 
hallu ukochanego pomieszczenia.
Miejskiej biblioteki.

Lecz nie współczesnej. 
A tej gdzie unosi się

aleksandryjski duch.
Gdzie pergaminy, 
kruchym pękaniem obwieszczają, 
że chcą być odczytywane 
przez me starcze oczy.
Gdzie kurz zalega

w zatęchłym powietrzu,
jego drobinki uniesione falą

mego oddechu,
wirują jak gwiazdy 
w ciemnej materii tajemnicy.
Oliwne ogniki lamp, 
prowadzą ku działom zapomnianym.
Skórzane oprawy ksiąg, 
których treść wpędziłaby 
każdy ludzki umysł

w odmęty szaleństwa.
Ja znam jednak ich bluźniercze treści,
obojętnie w jakim języku, 
ziemskim czy nie je ongiś spisano.

Lecz czy znajomość prawdy, 
daje mi prawo decydowania 
o losie tych którym zagłada pisana?
Nie. Bo jaką wartość 
ma coś spisane od początku na zatracenie?
Wszystko przeminie z czasem.
Kto wie, może i śmierć kiedyś skona.
Zagoniona

w ślepy zaułek wszechświata.
Zagryziona i rozorana pazurami 
swych przybocznych demonów.
Dlatego ten sen daję mi

wiedzę o świecie.
Postrzegam rzeczywistość jako 
nieustannie pracujące, 
zapatrzone w małostkowości konsumpcyjne, mrowisko dusz czyśćcowych.
Jako ul szemrzący groźnymi na pozór modlitwami kamiennych serc.
Dla mnie to tylko fikcja.
Mistyfikacja i oddalanie 
nieuchronnosci faktów.

Tej nocy znów byłem 
w dziale ksiąg zapomnianych.
Nie przywitały mnie jak zwykle 
stosownie ułożone

i zwinięte pergaminy.
Mrok był chaosem.
A maska chaosu czaiła się w mroku.
Zimny, wilgny przeciąg, 
szargał mną z kąta w kąt.
Ledwo dotarłem do regałów.
Nieocheblowane równo deski 
były martwe od dawna.
Nie pamiętałem by kiedykolwiek 
były tak trupio zimne.
Palcami jak ślepiec, 
gładziłem znajome grzbiety.
Były z innej skóry.
Tożsamej.
Lichej.
Ludzkiej.
Tylko jedna księga biła ciepłem.
Jej serce nadal pracowało.
Kiedyś nadano jej duszę i imię…
Nieistotne jest jej miano 
bo i tak treść w niej zawarta 
niesie ze sobą zagładę 
wszystkich znanych światów.
Otworzyłem ją po omacku na stronie 
na której starożytne byty

złożyły swe znaki.
Wtem podmuch wiatru przeszedł w prawdziwy niszczycielski huragan i uniósł mnie ponad szczyty regałów, wypchnął do hallu i rzucił przez niewielki świetlik w dachu ku opiekuńczej, wiecznej nocy płaskowyżu.
Maska chaosu ostatni raz napłynęła 
z niebytu ku mnie 
i zaśmiała się ze słowami.
Ul jest martwy.

Po przebudzeniu 
rzuciłem się naprędce ku oknu.
Zerwałem zasłonę i firany 
i stanąłem oko w oko ze śmiercią.
Ul był martwy. 
Pełen ciał robotnic.
Zezwłoków, brudnych trutni.
I pozbawionej korony królowej.
Odtąd ul był moją samotnią.
I cieszyło mnie to.
Na tyle by pewnej nocy, 
trawiony obłędem koszmarów 
I niekończącym się śmiechem

masek chaosu.
Udałem się w martwe szczyty gór.
Ukryty wśród kłębiących się chmur,
rozogniony bijącymi 
u mych stóp blyskawicami.
Osaczony jarzmem szaleństwa.
Rzuciłem się wprzód 
ku bezdni nowego koszmaru.