Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

 

Autorzy: Michał Leszczyński plus AI. 

 

Przyjęty przejęty

 

Ref.

Jesteś nasz, jesteś nasz, a nie niczyj, a nie wasz

ani się waż naszą wspólnotę jakkolwiek podważać

jesteśmy melodyjnie grającą zgraną zgrają Drużyną A

czyjeś sny i czyjeś marzenia są nam poczuciem bezpieczeństwa

Czy czujesz? Czy czaisz? Czy czujesz?

 

W grona, również muzykantów, trzeba czasem przyjąć

wakat stanowisk jest bowiem ogromnie niepożądany

grono jak grono wysyła nam wszystkim zaproszenia

i ma miejsce, bo zawsze ma, jakiś plan, jakiś egzamin

 

Do piastowania przyjmuje się tylko osoby przejęte

które widzą, że sprawa jest ważna i wymaga naprawy

które podejmą te wielce trudne ponad stany wyzwania

by choćby ratować lub posprzątać upadającą przestrzeń

 

Przyjmujemy ponadto osoby nasze czyli przejęte

mamy do nich pewność że będą walczyć w bandzie

wiemy o nich niejedno, bywają pod naszym wpływem

rządzą tutaj przeróżne mechanizmy szerokiej kontroli

(ta teza też jest sprawdzona i pójdzie w czytanie)

 

Ref.

Jesteś nasz, jesteś nasz, a nie niczyj, a nie wasz

ani się waż naszą wspólnotę jakkolwiek podważać

jesteśmy melodyjnie grającą zgraną zgrają Drużyną A

czyjeś sny i czyjeś marzenia są nam poczuciem bezpieczeństwa

Czy czujesz? Czy czaisz? Czy czujesz?

 

Wydawałaby się słuszną fraza nie bierzemy jeńców

fraza tymczasem jak fraza nie opisuje aż tak reala

urządzamy obozy, robimy różnych kadr zgrupowania

nasi są tymi, nad którymi sprawujemy szeroką kontrolę

 

Zaliczamy tych swoich w przeróżne ważne poczety

te są odmienne jak wielorakie podejmujemy działalności

szereg poczetów jest mi jednak nieco przeto niechętna

poczet uśmianych sprzedawców marzeń i snów bywa ok

 

Ten poczet zabawiany jest przez skoczny taniec

dobra muzyka i doborowe towarzystwo tu przodują

podryguje solidna grupa w blues rytm sztucznej myśli

dyrygują tu i intelektualiści i komputerowi systemowcy

 

Ref.

Jesteś nasz, jesteś nasz, a nie niczyj, a nie wasz

ani się waż naszą wspólnotę jakkolwiek podważać

jesteśmy melodyjnie grającą zgraną zgrają Drużyną A

czyjeś sny i czyjeś marzenia są nam poczuciem bezpieczeństwa

Czy czujesz? Czy czaisz? Czy czujesz?

 

Występuje jeszcze jeden istotny poczet – partnerski

dama tylko przejętego przyjmie we własne posiadanie

tego co pocieszy, tego który zaspokoi ach spełnieniem

przeto ważnym jest by mieć do kogo się uśmiechać

 

Ref.

Jesteś nasz, jesteś nasz, a nie niczyj, a nie wasz

ani się waż naszą wspólnotę jakkolwiek podważać

jesteśmy melodyjnie grającą zgraną zgrają Drużyną A

czyjeś sny i czyjeś marzenia są nam poczuciem bezpieczeństwa

Czy czujesz? Czy czaisz? Czy czujesz?

 

Tekst jak tekst tylko jest.

Melodia jak melodia gra jedynie.

Sen jak sen wymyśla rzeczywistość.

Marzenia jak marzenia figurują by je spełniać.

 

Poproszę zatem certyfikat tęsknoty, samotności i impry!!

 

 

 

Opublikowano

@Leszczym

Widać, że tekst jest tu naprawdę gęsty - pełen słów, skojarzeń, rytmów i idei. Taka słowna lawina może poruszyć, zwłaszcza tych, którzy lubią intensywność i przekaz z rozmachem. Przyznam, że momentami gubiłam oddech - ale to chyba świadczy o energii, jaka tu płynie.

 

Michale, widzę i słyszę to Twoje narwanie!  :)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Tymek Haczka   to co teraz robisz próbując dyskredytować komentującą mój wiersz violę arvensis jest żenującym spektaklem w którym obsadzasz siebie w roli błazna.   są pewne granice elegancji której człowiek przekraczać nie powinien.   nie powinno się prowadzić rozmów na portalu literackim z poziomu zwykłego lumpa.   zastanów się nad sobą zanim cokolwiek napiszesz.   a już przypisywanie cech ujemnych uznanej poetce, samemu będąc miernotą jest  haniebne.   więc w reakcji na twoje zachowanie powiem ci krótko:   spadaj prostaku.     ps. przeproś i zamkniemy temat .      
    • @tie-break  W ogóle nic nie jest dane na zawsze tak mawiała moja babcia  I to prawda  Człowiek jest istotą nieprzewidywalną  Nigdy nie wiesz ile jeszcze znajdzie w sobie pokladów cierpliwości i miłości aby dźwigać rozterki dnia codziennego 
    • @jeremy dokładnie o tym samym pomyślałam czytając ten tekst  Bardzo ciekawa analiza myślę że nie tylko całej sytuacji ale również wewnetrznych rozterek tej kobiety   
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Zgadzam się, aczkolwiek nikogo nie powinno się uszczęśliwiać na siłę. Słowa "na całe życie" czasem mogą wręcz niepokoić. - - - - - - - - - - - - - - - - - - - Kurze będzie dobrze w ciepłym i bezpiecznym kurniku. Jaskółki nie zamkniesz w czterech drewnianych ścianach, bo zginie. Czasem wystarczy za kimś podążać, znaleźć część wspólną dwóch przestrzeni, które nigdy nie będą tożsame, ale mimo dość wyraźnych granic chcą czerpać z siebie nawzajem dobro i życie. Również pozdrawiam i dziękuję :)
    • Niech ten wiersz będzie wrzaskiem na ścianach ciszy, Niech gniew i potępienie w słowach płoną jak pożar, Dzieci nie są własnością, nie cyfrową zdobyczą, Niech świat zobaczy kłamstwo, nim zgaśnie każdy ich dar.   Ciała w klatkach ekranów, dusze jak szkło, Każdy gest prześwietlony, każdy szept oceniony, Bezbronność w cybernetycznym piekle, bez tchu, A ci, co patrzą, milczą, czasem sami uwikłani.   Klik, wysłany strach, rozrywa niewinność, Szantaż i groźby jak dym oplatają serca, Zdjęcia i filmy stają się narzędziem zniewolenia, Każda chwila ucieczki kosztuje młode życie.   Niech te wersy będą biczem na sumienia oprawców, Niech każdy szept w ciemności odbije się echem gniewu, Niech każdy, kto patrzy w ekran, poczuje wstrząs, Że dzieci to nie obiekt, a dusza w płonącym niebie.   Ostatecznie — niech świat nie zamknie oczu, Niech ból, krzyk i wstyd w poezji wybrzmią prawdziwie, Bo każdy niewinny stracony przez cyfrowe mroki, To nasze wspólne wstydliwe, nieprzebaczone życie.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...