Ewangelia wakacyjnych Bogów

[Migrena]

 

 

 

 

Mieli po dziewiętnaście lat i zero pytań.
Ich ciała świeciły jak płonące ikony,
nadzy prorocy w jeansowych kurtkach,
wnukowie Dionizosa, którzy zapomnieli,
że śmierć istnieje.

Wyjechali – na wschód snu, na południe ciała,
na zachód rozsądku,
na północ wszystkiego,
co można rozebrać z logiki.
Motel był ich świątynią, moskitiera –
niebem, które drżało pod ich oddechem.

Miłość?
Miłość była psem bez smyczy,
kąsała ich za kostki,
przewracała na trawie,
śmiała się z ich jęków.

Ale czasem nie była psem.
Była kaskadą ognistych kruków
wypuszczoną z klatki mostu mózgowego.
Była zębami wbitymi w noc.

Jej włosy – czarne wodorosty dryfujące w jego łonie.
Na jego ramieniu – blizna, pamięć innej burzy.
Jej uda pachniały mandragorą,
jego plecy niosły ślady świętej wojny.

Ich języki znały alfabet szaleństwa.
Ich pot był ewangelią wypisaną na prześcieradłach.
Ich genitalia były ambasadorami innej rzeczywistości,
gdzie nie istnieją granice,
gdzie Bóg trzyma się za głowę i mówi:
ja tego nie stworzyłem.

Ich dusze wyskakiwały przez okno
jak ćmy wprost w ogień – i wracały.
Zawsze wracały, rozświetlone.

Każdy pocałunek – jak łyk z kielicha napełnionego LSD.
Każda noc – jak przyjęcie u proroków,
gdzie Jezus grał na basie,
a Kali tańczyła na stole, i wszyscy krzyczeli:
kochajcie się teraz, teraz, TERAZ!
bo jutro to tylko fatamorgana dla głupców.

Nie było ich.
A potem cisza – tylko ich oddechy,
jak fale na brzegu zapomnianego morza,
gdzie świat na moment przestał istnieć.

Nie było ich.
Była tylko miłość, która miała skórę jak alabaster i zęby z pereł.
Był tylko seks, który szarpał jak rockowa gitara w rękach anioła.
Było tylko ciało, które płonęło i nie chciało gaśnięcia.

Pili siebie jak wino bez dna.
Palili siebie jak święte zioła Majów.
Wciągali się nawzajem jak kreskę z lustra.

Każdy orgazm był wejściem do świątyni,
gdzie kapłani krzyczeli:
Jeszcze! Jeszcze! To jest życie!
A potem jeszcze raz – jak koniec kalendarza Majów.

Byli młodzi, i to znaczyło: nieśmiertelni.
Byli bezgłowymi końmi pędzącymi przez trumnę zachodu słońca.
Byli gorączką.

Ich dusze wyskakiwały przez okno jak ćmy wprost w ogień – i wracały.
Zawsze wracały, rozświetlone.

Lecz w każdym powrocie, cień drobny drżał,
jakby szeptem jutra czas ich nękał.

Kochali się tak, jakby świat miał się skończyć jutro,
a może już się skończył,
i oni byli ostatnimi, którzy jeszcze pamiętają smak miłości
zrobionej z dymu i krwi.

Ich serca były granatami.
Ich dusze – tłukły się o siebie jak dwa kryształy w wódce.

Za oknem liście drżały w bladym świetle,
jakby chciały zapamiętać ich imiona,
zanim wiatr poniesie je w niepamięć.

Ich wspomnienia – nie do opowiedzenia nikomu,
bo nie ma języka, który wytrzyma taką intensywność.

Wakacje były snem, który przekroczył sny.
Były jedynym miejscem,
gdzie Bóg i Diabeł zgodzili się na toast.

Oni – dzieci światła, dzieci nocy,
dzieci, które pożarły czas i nie umarły od tego.

Jeśli ktoś pyta, kim byli –
byli ewangelią spisaną spermą i łzami.

I gdy noc gasła, ich spojrzenia się spotkały,
ciche, jak dwa ptaki na gałęzi,
co wiedzą, że świt jest blisko, a lot daleki.

I w ciszy nocy, gdy wiatr ustawał,
słychać było tylko szelest traw,
a świat na zewnątrz, daleki i obcy,
czekał na powrót, którego nie chcieli.

Byli ogniem w płucach.
Byli czymś, co się zdarza tylko raz.
I zostaje na zawsze.

Jak tatuaż pod skórą duszy.

 

 

 

 

 

[Annna2]

@Migrena zakończenie mega!

tak

[Migrena]

@Annna2 to Ty jesteś Mega.

W najlepszym tego słowa znaczeniu. 

Mega fajna !

Dziękuję.

[Alicja_Wysocka]

@Migrena

Migreno, czytasz siebie jakbyś miał gorączkę, a piszesz tak, że człowiek się nie chce wyleczyć. Czuję ten tekst w trzewiach - połyka się go, a on nie chce dać się strawić. Wraca. Jeszcze.

Język - dziki, zmysłowy, szalony,  nieokiełznany jak samo lato, które próbujesz uchwycić. Obrazy są jak błyski - najpierw hipnotyzują, potem bolą. I nawet jeśli to wszystko jest snem, to nie takim, który się zapomina po przebudzeniu. 

A niech tam Ci się śni :)

Edytowane 22 Lipca przez Alicja_Wysocka (wyświetl historię edycji)

[Migrena]

@Alicja_Wysocka Alicjo.

Ty mi się śnisz.

Napisałem nawet wiersz o naszym mieście, Toim, moim i wplotłem w niego wers o poetach siedzących na trawie !

Wszak to Twoja inspiracja.

No nie ?

[Alicja_Wysocka]

@Migrena Moja inspiracja? No dziękuję, jeśli w końcu na coś mogłam się przydać,

Dobrego dnia :)

[Gosława]

Bardzo lubię czytać Twoje utwory 

Mają one w sobie coś z pogranicza realności i baśni. 

Niektóre pozwalają mi się przenieść do czasów wczesnej młodości 

Panuje w nich klimat retro tak jakbym oglądała świat PRLu 

To nie jest broń Boże przytyk 

Niesamowite to jest 

[Leszczym]

@Migrena Podzielam powyższe opinie :)

[Berenika97]

@Migrena

Wow! Ależ utwór niesamowity,odważny, bezkompromisowy, gęsty od symboli, znaczeń i oryginalnych metafor. Widzę miłość jako stan uniesienia, sacrum, chaosu, rozkoszy jednocześnie. Jak poemat erotyczno-duchowy. Niezwykły!

Dziś chyba nie zasnę z wrażenia!

 

[Migrena]

@Alicja_Wysocka to ja dziękuję:)

 

 

@Gosława Gosławo.

Dziękuję Ci za tak trafny i pełen wyczucia komentarz.
Masz rację – mentalnie wciąż jestem gdzieś pomiędzy
dadaistyczną rewoltą a beatnikowym szeptem przy ognisku.
W czasach nylonowych koszul i Radia Luxemburg,
dżinsów noszonych do bólu, aż stawały się drugą skórą.
W czasach, gdy słowo potrafiło rozcinać jak brzytwa,
a wiersz był manifestem, nie "kontentem".
Gdy artyści nie robili zdjęć swojego lunchu,
tylko rzucali światu w twarz własne sumienie.

To były czasy nonkonformizmu –
piękne w swojej nieporadności,
niebezpieczne w swojej wolności.
Filmy, poezja, literatura – rodziły się z buntu,
z głodu sensu, z wściekłości na system
i z miłości do człowieka.

A dziś?
Dziś króluje zimny "piksel niebieskie oczko”.
Świat patrzy, ale nie widzi.
Ludzie nie czytają – ludzie przesuwają.
Wiersz to tylko zakładka w przeglądarce.
Następna. Następna. Następna.

A przecież mogłoby być inaczej.
Wyobrażam sobie mężczyznę
pochylonego nad twarzą kobiety.
Ich usta spotykają się nie dlatego,
że telefon się wygasił, tylko dlatego,
że serca zadrżały.
Pocałunek z miłości – nie z algorytmu.
Chwila, której nie da się przesunąć palcem.

Czekam na rewolucję.
Intelektualną, cielesną, duchową.
Ale coraz częściej czuję, że bunt stał się memem,
a wolność – funkcją premium.

I może właśnie dlatego poezja musi być dziś jak nóż.
Ostry, błyszczący, gotowy przeciąć ciszę.
Bo kto milczy – ten umiera w wersji cichej.
A ja chcę krzyczeć, dopóki jeszcze ktoś słyszy.

Jeżeli tak się nie stanie,
zgniecie nas sztuczna inteligencja.
Nie będzie naszych wierszy.
Będą wiersze z AI.
I konkursy -- który generator sprawniejszy,
szybszy, genialniejszy.

 

 

Chciałbym wrócić do czasów swojej młodości ale.....dzisiaj to już możliwe tylko wierszami.

 

Bardzo Gosławo dziękuję.

 

 

 

@Leszczym bardzo dziękuję za "podzielam powyższą opinię".

To dla mnie ważna sprawa :)

 

 

 

@Berenika97 Bereniko.

Jeżeli miałabyś kłopoty z zaśnięciem to ja.....

Zrobiłbym sobie wianek z Twoich czerwonych róż, włożyłbym go sobie na głowę i siedząc przy Twoim łóżku nuciłbym Ci kołysanki, przygrywając na niewielkim bębenku który posiadam :)

 

Bardzo Bereniko dziękuję :)

Edytowane 22 Lipca przez Migrena (wyświetl historię edycji)

[Leszczym]

@Migrena Masz dużo racji, ale nie mam pewności, czy ta racja wybrzmi, czy przejdzie, czy się zadzieje. Osobiście przyjąłem nieco inną taktykę, również tęskniąc za tym, czy owym, a mianowicie satyry, wyśmiewania, śmiechu, rozbrajania żartem. Bo to silne jest wbrew pozorom narzędzie :)) Czasem tez mam wrażenie, że nieco demonizujemy AI, bo może się również okazać, że AI będzie takim facebookiem albo youtubem, czyli silną i skuteczną zabawką, ale jednak zabawką :))

[Berenika97]

@MigrenaJakbyś tyle dla mnie zrobił, to poproszę, abyś nie zdejmował wianka. Niech się czerwieni za mnie. :)

[Migrena]

 

 

@Leszczym czytam uważnie Twoje teksty. I tu i tam. To co robisz to jest sposób. Bez wątpienia ciekawy i pouczający. Nie damy się!

Ale AI to już dzisiaj potęga. 

I cały czas prze do przodu.

To jest schemat przećwiczony na telewizji, internecie, telefoni komórkowej czy satelitarnej.

Nie powstrzymamy jej postępu.

A ja tak tęsknię za wolnością.

Za Norwidem, Słowackim, Mickiewiczem.

Za opowiadaniami Stachury, Nowakowskiego, Brychta.Nawet za takim antypolskim skurwysynem jak Dostojewski.

Nawet za "Rokiem w trumnie" Bratnego.

Po nich coś zostało.

A po nas ?

Pustka.

Niestety pustka.

Wiem.

To wizja katastroficzna.

Ale ta cholera jest jednak realna.

 

Ty akurat to wszystko wiesz !

I chyba Ci za to dziękuję:)

 

 

 

@Berenika97 no pewni, że nie zdejmę :)

Aż do momentu jak każesz mi go już uwiniętego rzucić do falującej wody.

A my, na brzegu, uśmiechnięci i.......trochę boję się napisać dalej :)

Ciebie się boję :)

Edytowane 22 Lipca przez Migrena (wyświetl historię edycji)

[MIROSŁAW C.]

@Migrena

...ja tego nie stworzyłem...:)

 

Tekst jak skok spadochronowy w tandemie, Boga z diabłem.  Świetne.

Pozdrawiam. 

[Jacek_Suchowicz]

zaleciało mi lata 60 i 70 hipisi, dzieci kwiaty...

i ludzie to "wyzwolenie" kupili a teraz jest ono terrorem, każdy myślący to faszysta 

niestety przyjdzie przebudzenie i rachunek do zapłaty

 

pozdrawiam

forma przesuwających się kadrów - ciekawa

[Migrena]

 

 

@MIROSŁAW C. Ulla - skok życia i śmierci w jednym :)

Dziękuję.

 

 

@Jacek_Suchowicz Jacku.

To były piękne lata. Tutaj, w Polsce siermiężne ale cudne.

Radio Weronika, wino Istra, dziewczyny, wiersze miłosne na plaży - a w tle funkcjonariusze partii komunistycznej z Gierkiem albo innym Jaruzelem na czele.

Ale czy chciało się żyć?

O tak!

Bardzo!

Edytowane 22 Lipca przez Migrena (wyświetl historię edycji)