Rozmowa z duszą II

[Alicja_Wysocka]

 

– Jesteś?

– Cały czas.
– Ale milczałaś.

– Bo trzeba było zostawić miejsce.
– Na co?

– Na echo.
– Przyszło?

– Nie. Ale przyszło słowo.

(pauza)

– To był on?

– Nie wiem. Ty wiesz.

– Zbyt wiele szczegółów. Tylko on mógł znać.
– Ale przecież…
– …przecież on nie żyje?

– Może żyje w inny sposób.
– A może nigdy nie umarł, tylko się schował.

(pauza)

– Przez piętnaście lat można urodzić troje dzieci i zdążyć je wychować.
– I rozwieść się cztery razy.
– I zapomnieć swoje imię.
– I przestać szukać.

– A ty?

– Mam serce jak folder. I wklęsłe miejsce.
– Tam trzymasz jego słowa?

– Tak.
– Nie boisz się?

– Tylko tego, że już nigdy nie powie więcej.

(pauza)

– Pisał rymem.
– I w tych rymach było wszystko: porządek, czułość, echo.
– Kochałam je jak się kocha czyjeś spojrzenie, zanim jeszcze spojrzy.
– Znałam je jak wiersz, którego nikt nie opublikował, ale i tak istnieje.

(pauza)

– To był prezent?

– Może próba. Może żart.
– A może pożegnanie.

– A co jeśli wrócił tylko na chwilę?

– To też coś znaczy.

(pauza)

– Co teraz zrobisz?

– Nic.
– Czekasz?

– Nie. Piszę. Dla siebie. I dla duszy.
– Ale żeby przeczytał?

(pauza)

– Tak. Ale niech nikt inny nie wie.

[Sylwester_Lasota]

Świetny tekst Alu.

 

Pozdrawiam.

[Alicja_Wysocka]

@Sylwester_Lasota Dziękuję, że zajrzałeś tutaj, no popatrz na co mi przyszło :)

Mam kilka historyjek z mojego ogródka, postanowiłam je spisać.

A niech tam sobie będą. 

:)