Emanuil "Manolo" Karalis

[- - -]

kocham ten moment

gdy tyczka wynosi mnie w przestrzeń

nad słowami

nad miastami

 

nad nieogarnionymi miastami słów

 

ulice po których uciekałem za dzieciaka

przeganiany z treningów

kotłują się ciemnymi mackami

w mojej pamięci

 

wypełnia je huk morza

 

wiem, że mógłbym

kiedyś zanurzyć stopy w wodach nieba

tylko po co je mącić

ludzką nagością

no i za czym wtedy zatęsknię

 

w zetknięciu z ziemią

jestem jak spadający głaz Syzyfa

jeszcze bardziej nieustępliwy

jeszcze bardziej triumfalny

 

kocham ten moment

gdy ledwie muśnięta poprzeczka

drży na stojakach

w ostatnim uśmiechu

dogasającego nad stadionem

słońca

[violetta]

Jest taka pieśń uwielbienia Oceany, gdzie człowiek chodzi po wodzie, a Bóg go strzeże:)

[Alicja_Wysocka]

@Naram-sin

 

I co ja mam powiedzieć? Dym z uszu!
Bardzo metaforyczny wiersz o przekraczaniu różnych granic. Odnajduję w nim chwile z dzieciństwa, odrzucenie, ucieczki – a lot nad poprzeczką to symbol wolności i uniesienia ponad przeszłość.

To wiersz o przekuwaniu trudnych doświadczeń w siłę i o pięknie ulotnych momentów, które potrafią wynieść człowieka ponad życie.

Ale muszę przyznać – był dla mnie trudny do zrozumienia.

[Leszczym]

@Naram-sin Poprawić nawet światowy rekord można tylko troszeczkę. Tylko ociupinkę. To jak faktycznie skok o tyczce. Poprawisz wynik, nawet swój powiedzmy, o 2 centymetry i już przekroczyłeś real, wygrałeś. To tak jak w biegach krótkodystansowych liczy się maleńki kawałek sekundy. Niebo zdaje się daje ci absolutny stan spełnienia, więc jak tylko chcesz możesz i tam tęsknić, jeśli sprawia ci to satysfakcję i masz taką potrzebę. Zawarłeś w swoim tekście teologiczne odniesienie do nagości i ubrań. Powiem Ci w ciekawy nawet sposób :))) Z dużym podobaniem :)

[Robert Witold Gorzkowski]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Bardzo przemawia do mnie ta metafora odnosząca się do drżącej po oddanym skoku poprzeczki „czy uda się” i pomimo wprawienia jej w ruch wynik nie jest jednoznaczny z porażką. My często w życiu podejmujemy zadania oparte na niepewnych podstawach skacząc na głęboką wodę chciałoby się rzec po co mącić wodę przy tak kruchych założeniach a jednak warto spróbować bo czyn nasz może się okazać warty igrzysk. A te dwie zwrotki powyższe niosą ze sobą olbrzymią dozę emocji których doświadczamy i tych co będziemy doświadczać a później odpoczywać w promieniach zachodzącego słońca. Dobrze też że sytuacja ta w razie niepowodzenia nas nie dyskwalifikuje tylko daje szansę na ponowny ruch. Widzę w tym wierszu że autor lubi wyzwania z adrenaliną choć z bezpiecznym lądowaniem. Naprawdę fajny wiersz.

[Nata_Kruk]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

@Naram-sin... proszę wybaczyć, ale mam taki ładny komentarz już gotowy... :)

Wiersz bardzo dobrze poprowadzony, to przyjemnośc czytania.

[Annna2]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

@Naram-sin  ta strofa mną urzekła. Jak Ikar ku słońcu- wyżej i wyżej.

W odróżnieniu od Ikara rekordzista świata jest zwycięzcą

[wierszyki]

Tutaj nie tyle chęć zdobycia wyniku co jakaś kontemplacja momentu szczytowego.

Moim zdaniem cały wiersz może być alegorią.

Pozdrawiam

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.