Truchła i cienie

[Naram-sin]

Jakiej karty nie dotknąć – jaki wiek poruszyć -

Dwie się jednej całości szamoczą połowy. - Z. J. Rumel

 

Są dwa bóle – dwie strony przeklętej monety

i dwa korowody wojną ściętych dzieci.

 

Waszym – gorzkie żale na każdej antenie,

naszym wiosna w twarz ciska zakazane requiem.

 

Waszym - miłość bliźniego, nasze w ogniu cichły.

Dla was sława – nadzieją. Nas wgniotła w mogiły.

 

Nad waszymi czerń szarpie wzburzona planeta,

a o naszych pro bono - nie wolno pamiętać.

 

Waszym serce na dłoni i pociąg szpitalny,

naszym nawet imiona wytłukli z zębami.

 

Dla was pluszak do rączki, ciastko, nowa szkoła,

dla nas - widły po gardło. Nikt się nie upomniał.

 

Wasze w gości przychodzą. Nasze wyłuskano

niczym pestki z owoców – kosą, z brzuchów matkom.

 

Wasze świat na dobranoc obmył z krwi, tuli w płótnach,

naszym wciąż za poduszki służą mysie truchła.

 

 

rocznica Krwawej Niedzieli na Wołyniu, lipiec 2025 r.

Edytowane 16 godzin temu przez Naram-sin (wyświetl historię edycji)

[Annna2]

@Naram-sin  Dowódca i Poeta. Bohater. 

Dosięgła Go tatarska śmierć. Poświęciłam mu wczorajszy tutaj wiersz-

"A lato było gorące tego roku"

 

Dwie matki

 

Dwie mi Matki-Ojczyzny hołubiły głowę -
Jedna grzebień bursztynu czesała we włos
Druga rafy porohów piorąc koralowe
Zawodziła na lirach dolę ślepą - los...

 

Jedna oczom tańczyła pasem złotolitym,
Czerep drugą obijał - pijany jak trzos -
Jedna boso garnęła smutek za błękitem -
Druga kurem jej piała buntowniczych kos

Dwie mnie Matki-Ojczyzny wyuczyły mow

y -
W warkocz krwisty plecionej jagodami ros -
Bym się sercem przełamał bólem w dwie połowy -
By serce rozdwojone płakało jak głos...

(Zygmunt Jan Rumel)

[wierszyki]

Już nie wchodząc w to, kto nasz, a kto wasz, po prostu bardzo dobrze napisany wiersz i w języku polskim.

Bo język to nasz wspólny dom, a jednym z oblicz patriotyzmu jest dbałość o język, jeśli przecinki to kropki, jeśli kropki to i przecinki itd.

Dwa zdania proste,

razem złożone

i nagle pełny

wierszem jest człowiek.

 

Pzdr.

[Alicja_Wysocka]

@Naram-sin 

Wiersz robi na mnie duże wrażenie – choć porusza temat, który wciąż trudno mi zrozumieć i jednoznacznie ocenić.

Nie znam tej historii dobrze, dlatego czytam ten tekst z ostrożnością i pokorą. Czuję, że to ważny głos – choć pełen bólu.
Zostaję z potrzebą ciszy, refleksji i pragnieniem, by w przyszłości było więcej zgody niż podziałów.

Z drugiej strony – coraz częściej mam wrażenie, że jesteśmy wciągani w pamięć, która nie jest nasza, w politykę, której nie chcemy, w historię, która się stale zmienia – jakby nikt nie pytał, co my naprawdę czujemy.